Toprak Ana

Kitabın son sayfasını kapatıp, gözyaşlarım henüz tazeyken yazıyorum. Dolan gözlerimden yaşlar süzülürken buğulu buğulu okudum her satırı. İçim parçalandı.Yüreğim dağlandı. Lanet olsun sana savaş!
“Ey kutsal analık! Mutluluksun sen. Bir okyanus dolusu acıya katlanmaya değersin sen!...” diyen bir ananın sınavı bu kadar mı çetin olur? Acılı bekleyiş, fedakarlık, umut... Savaşın gölgesinde kalanların hissedeceği hangi duygu varsa hepsi işlenmiş satırlara. İçimize işlemesi kaçınılmaz. Derinden sarsıldım. Mübalağa ettiğimi düşünmeyin lütfen! Benim üç abim var. Asker yolu gözlemenin nasıl bir his olduğunu az çok biliyorum. O zamanlar onlardan gelecek küçücük bir haberin benim ve annem için kocaman bir mutluluk ve gönül ferahlığı olduğunu hatırlattı bana.
Kısacık bir kitap,koskocaman yaşantıları ve savaşın ardında bıraktığı derin izler anlatılıyor. Okumayanlara gönülden tavsiye ediyorum.