-Sen kaplumbağanın istivarını* bilirsin?
-İşitmemişim.
-Ben büyük anamdan dinledim.
-De ki ben de işiteyim.
-Kaplumbağa evvelden insan imiş...
-Laf deyi durmuş karşımda, ne martavallar zırlıyorsun?
-Zo dinle. Hem insan hem de zenaat sahibisi imiş.
-He söyle köpoğlu ne iş tutmuş?
-Hamurkâr imiş. Büyük bir günah etmiş, Asfas* hamur teknesi sırtına yükleterek onu kaplumbağaya çevirmiş. Çayıra salıvermiş.
-Ya Rabb'im günahı ne imiş acep? Okkalığa eksik hamur koymuş?
-İşte öyle bir iş etmiş
-Haksızlık edenleri Asfas* böyle birer birer çarpmadıktan sonram bu dünya düzelmez.
-Fakat çok defa olan kıyak haksızlıklara hiç tınmıyor.
Sayfa 63 - istivar: hikâye
Asfas: Ermenicede kutsal ruh, yüce yaratıcıKitabı okuyor
Mekan eskilerin hayatında nasıl böyle köklü bir yer tutmuş? Mekanı vatan beklemişler sanki. Oysa bizim nesiller bir yere bağlanmama hususunda anlaşmış gibidir, ne kadar çok gezersen o kadar yaşıyorsun. Tuhaf.
Gerçekten de üzeri taştan kabuk tutmuş ve hiçbir şey hissetmez hale gelmişse nasıl ıslah olabilir acıyla, ıstırapla bir kalp?
Sayfa 57Kitabı okuyor
Sana bir çift kumru
Gösterecek buz tutmuş cesedimi.
Ve sana ötüşleri
Söyleyecek gözyaşı içinde öldüğümü
Yarın, yarından sonra bir yarın, bir yarın daha
Sürüp gidiyor günden güne küçük adımlarla;
Geçmiş günlerimiz ise nice sersemlere ışık tutmuş
Ölüm yolunda, toz toprak olmazdan önce
Sön, cılız kandil, sön! Hayat dediğin ne ki:
Yürüyen bir gölge, bir zavallı kukla bu sahnede:
Bir saat boy gösterip, boyun kırıp gidecek!
Bir daha da duyulmayacak artık sesi.
Bir aptalın anlattığı bir masal bu:
Kuru gürültüler, deli saçmalarıyla dolu.
Gene Osmanlının son devirlerinin, 1918'de ölen Sivasın Şarkışla kazasından bir Serdarisi var. Her sözü zehir zıkkım:
Sefil ireçberin yüzü soğuktur
Yıl perhizi tutmuş içi kovuktur
İneği davarı iki tavuktur
Bundan gayri yoktur malımız bizim
Benim bu gidişe aklım ermiyor
Fikara halini kimse sormuyor
Padişah sikkesi selam vermiyor
Kefensiz kalacak ölümüz bizim
Sayfa 26 - YKYKitabı okuyor
