Bir Şey Öğrendim ( Her Şey Olmuş Bir Hiç Tarafından Yazılmıştır)
Yaşayamadığımız hayatların yasını tutmak kolay başka yeteneklerimizi geliştirmiş bazı teknikleri kabul etmiş olmayı dilemek kolay. Daha çok çalışmış sevmeyi daha iyi becermiş paramızı daha iyi idare etmiş daha popüler biri olmuş o gruptan ayrılmamış avustralya'ya gitmiş kahve teklifini reddetmemiş ve daha çok yoga yapmış olmayı dilemek çok
Sayfa 271Kitabı okudu
Taparcasına sevmek, kuşku, özlem, ihanet, sevginin mutluluğu, kıskanma, iyilik ve gaddarlık, cinsel istek, güzelliği ve sevgiyi çürütecek olan ölüm karşısında korku, hayal kırıklığı, sevgi uğrunda her acıya katlanma, umut ve karamsarlık, günah ve suç duygusu, sevgili önünde benliğin değersizliği, şiirin yaşatma gücü, lânet ve nefret... Sevginin insan ruhundaki her duygusu, insan yaşantılarındaki her görünüşü Sonelerin bir yerinde ifade edilmiştir denebilir.
Sayfa 34 - Cem Yayınevi, 1993
İnsanlar gelip geçiyor. Geçip gidiyor. Hayat önümden bir nehir gibi akıyor. Ne çok insan var diye düşünüyorum bu şehirde. Ne çok hayat. Ne çok hikaye. Ne çok telaş, korku, umut, endişe ne çok gelecek ve gelmeyecek ne çok gün, gece...
Büyüklerimiz,Kıyamet gününe dair Kur'an'ı Kerimde bildiren tanımlardan birinin de
“yevmüʼl-fasl” yani “ayrılık günü” olduğunu sık sık ifade ederler.
Yasin suresinde ki şu ayetle o dehşetli manzarayı, Hak teâlâ biz kullarının aciz gözleri önüne serer...
وَامْتَازُوا الْيَوْمَ اَيُّهَا الْمُجْرِمُون
{ “Ey günahkârlar! Siz bugün şöyle
Umut ve korku insan doğasının ayrılmaz birer parçasıdır.
Kur'an-ı Kerim Güneş gibidir Her yürekte farklı dua her bir ayet çocuğa, kadına, evladını kaybeden babaya Birgül Muzaffer bir kumandana, yenilmiş bir ümmete farklı şeyler söyler. Dostları Umut hasımlara korku aşılar.
Doğuyu ve batıyı yine kur'an-ı Kerim'i kurtaracak
Yıldızlar yanıyor. İçim buruk ve anılar hatırlanmak için çok eskiler. Yakın değilim yeryüzüne, ayaklarım değmiyor soluk mezar çiçeklerine. Karnımda bacaklarım, annemin hatırasından bürünürcesine çekilmiş göğsüme. Huzur, korku; adı ne bilmiyorum. Hangisi itti beni ufak, dengesiz, anlamsız bir c'ye? İçimi akan bir lav bürümüşse de donuk gözlerim. Kahve ve sarıya çalan silik beyazlar var. Sıradışı değilim hiçbir uzuvum ya da tam bir benle. Zira parçalanmış bir gecede çiçek açmasını bekliyorum. Oysa bu topraklar o kuytu mezarlarla bezenmiş. Hırsla yağsa bile yağmur kurumuş bu gri kemiklerde yeşermeyecek mavi umut. Çıplak, cılız çalılar serpiştirilmiş tepelere yine de her bahar hasadı bekliyorum. Lakin gördüğümden de küçüktü cehennem
zira her soğuk taşta adımla sarsılıyorum.
İnsanın içinde tedirginlik ve korku yerine umut ve sevinç var ise hayatın anlamı da değişiveriyordu.
Sayfa 238
" "Meditasyon sırasında ansızın korkuya kapılmak, sık rastlanılan bir durumdur" dedi Mama Nono. "Düşünceler ilk olarak bilinçaltında ortaya çıkarlar ve bir düşünce yığınının duygusal yükü bazen düşünce henüz kendini bilinç düzeyinde göstermeden evvel sızıntı yapar. Yani siz düşünceyi düşünmeden evvel ona eşlik eden duyguyu hissedersiniz. Aslında bu yalnızca meditasyon sırasında değil, günlük hayatınızda da ara sıra başınıza gelir, ama fark etmezsiniz. Aniden ve sebepsiz bir korku duyarsınız veya kendinizi birdenbire üzgün, melankolik, yıkık, umutsuz ya da tam tersi neşeli, umut dolu hissedersiniz. Görünürde bu duyguları tetikleyecek bir neden yoktur. Neden, bilinçaltında oluşmakta olan düşüncede yatar.
Ortaya çıkan duyguya kapılmadan sakin bir şekilde zihninizi izlemeye devam ederseniz, bir süre sonra altta yatan kendini gösterecektir. Nedensiz oluşmuş gibi görünen duygular kimi zaman kıpırdanıp ortaya çıkmaya hazırlanan bir anıdan da kaynaklanıyor olabilir. Bazen de korkunun nedeni yalnızca hepinizin ortak korkusu olan 'bilinmeyen korkusu' olabilir. Duyguların kaynakları ne olursa olsun meditasyon yapmak size bütün duyguları onlara kapılmadan ve onlar tarafından yere serilmeden, rahatça taşımayı öğretir.". "
Sayfa 230Kitabı okudu
İbrahim inanmıştı ve şüphe etmiyordu. O, akıl olmaz olana inanmıştı ve o yaşlı adam inancı uğruna orada, yanında biricik oğluyla doğruldu fakat şüphe etmedi. Kaygıyla sağa sola bakmadı. Herhangi bir ağıt da yakmış değildi. Biliyordu ki onu sınayan Tanrı'ydı. Biliyordu ki bu, ondan istenecek en zor kurbandı ve yine biliyordu ki Tanrı, dilediğinde hiçbir kurban zor olamazdı. İbrahim inanmamış olsaydı eleminden donuklaşırdı şüphesiz. Tanrı'nın dileğini yerine getirmeye memur edildiğini anlamaz, buna bir gençlik hülyası der, güler geçerdi fakat o inanmıştı. Demek ki gençti. Hep en iyisi için umut taşıyan dünyadan yaş alır. Hep en kötüsüne hazır olan çabucak çöker ama inanan, daimi bir gençlik sürer. Öyleyse methedilsin bu öykü…
"Yaptığın işin arasında hep oku ve bilge insanlara danış, / Hayatı nasıl kolayca idare edebilirsin, / Hırs daima sana işkence etmesin, / Az da olsa faydalı şeyler için korku ve umut da olsun diye."
Sayfa 40 - Can Yayınları, Horatius, Epistulae (Mektuplar)Kitabı okuyor
