sancı
İnsanın hayatın yaşamaya değer olup olmadığına ilişkin kaygıları ve hatta umutsuzluğu varoluşsal bir sıkıntı olmakla birlikte bir akıl hastalığı değildir. Varoluşsal sıkıntıyı bir akıl hastalığı olarak yorumlamak, bir doktoru danışanının varoluşsal çaresizliğini sakinleştirici ilaçlarla gömmesine yol açabilir..
Sayfa 108 - Okuyan UsKitabı okudu
. . . İNSANLIĞIMI YİTİRİRKEN . . .
Ölümün sınır çizgilerine misilleme yapan adam 
Osamu Dazai ve her cümlesi tüyler ürperten romanı 
İnsanlığımı Yitirirken
“İ𝐧𝐬𝐚𝐧 𝐲𝐚𝐬̧𝐚𝐦𝛊𝐧𝛊𝐧 𝐧𝐞 𝐨𝐥𝐝𝐮𝐠̆𝐮 𝐡𝐚𝐤𝐤𝛊𝐧𝐝𝐚 𝐛𝐢𝐫 𝐟𝐢𝐤𝐫𝐢𝐦 𝐲𝐨𝐤“ . . .
İlk paragraflardan başlayan agresif satırlarla kitaba giriş yapıyor ve yine ilk satırlarda kitabın yapraklarını alevlendiren o ilk kıvılcımın sıcaklığını hissediyorsunuz. Kalibresi
Hey!
Evet… Nefes al. Nefes ver. Büyüyorken al, yaşlanıp küçülüyorken ver. Şimdi koordineli bir şekilde al ver, al ver…
Tek hayatımız varmış, her şeyi ona göre yaşamalıymışız. Eee?
Anlam aramayı bırakmalıymışız. Tamam bırakalım da rahat mıyız böyle. İyi miyiz yani. İçimize siniyor mu şu geçen zaman içinde yaşadıklarımız. Ama pardon zaman geçmiyordu biz geçiyorduk. Doğup, büyüyüp, ölüyorduk. Sonra?
Neden sürekli içi sızlar insanın. Neden sürekli istediğimiz ile yapmak zorunda olduklarımız arasında sıkışıp kalıyoruz. Sebep arıyoruz cevap bulamıyoruz. Cevap bulanınız var mı mesela?
Varoluşsal sancı mı bunun adı? Her şeyi sildim, en başından soruyorum. Hayat dediğimiz nedir? Kaç hayatımız var yada? Biz kaç ‘ben’den oluşuyoruz. Hangi ‘ben’ gerçek biziz.
Yarısı düşten ve yarısı sevinçten
Hiçten daha az bir
hiç
oysa hayat…
Louis Aragon
En
Bazı tipler var en yalnız en melankolik en depresif en çok varoluşsal sancı çekenler... onlar. Bu evrende kimsenin derdi yok bi onların var. Yazık çok üzülüyorum(!) onlara.
