Her yanımızı saran bu dikenli tel gibi savaşlar, katliamlar, dokunulmazlığı kaldırılan insanlık ve nice zulüm bildiklerimiz. Gerçi artık kötü bildiklerimiz de değişti. Zalime zalim değil güçlü, katile savaşta böyle şeyler mubahtır, yağmacıya akıllı... Sindirmemizi istiyorlar. Susmamızı, uyuşmamızı. Yapmayacağız.
Kötülüğü dan dan diye yazmak. İşte Agota Kristof'un yaptığı. Belki ağır gelecek. Olanlar ağır. Belki fazla gözler önünde gelecek. Her şey gözlerimizin önünde oluyor yıllardır. Gözlerimizin önünde bebek cesetleri, gözlerimizin önünde tecavüzler, parçalanmış suretler. Kulaklarımızın yanında katliam sesleri. Birinin bunu yapması lazımdı. O, kendi yıllarında olanlar için bize hiç bitiremediğimiz insanlık suçlarını, arkasından yarattığı travmalar da dahil olmak üzere bizim utanç verici diye sakladığımız her şeyi sayıp döküyor. Bence de artık bunları konuşmalıyız.
Annie Ernaux yaşanmış olan her şeyi ama her şeyi yazılmaya değer buluyor. Artık edebiyat, birileri hoşlansa da hoşlanmasa da, ahlaksız bulsa bile, olan her şeyi anlatacak. Ahlaksız olanlar yazanlar değil, yaşatanlardır.
"Demokraside israr ediyorlar, rahatça ölsek diyorum" diyerek kapatalım bahsi. Rahatça
