Anne olma ya da olmama meselesine dair samimi bir otobiyografik anlatı okudum. Yazar bu süreçteki çelişkilerini, kararsızlıklarını, sebeplerini, anlaşılanlarını, anlaşılmayanlarını, ihtimallerini sürükleyici bir şekilde yazıya dökmüş. Kitabın adı "Annelik" değil aslında, kapağın da işaret ettiği gibi "Annelik?". Neden net bir şekilde "istemiyorum" diyemiyor? Hormonlar ile zihnin çatışması mı? Üzerimize yapıştırılan sosyal rollerin dışına çıkma korkusu mu? Yoksa bunların ötesinde çocuk istememek, aslında kökensel sorunları çözülse onarabileceği bir arıza mı? Anlatılan belli bir yaş eşiğinden geçmekte olan her çocuksuz kadının meselesi aslında. Çünkü erkeğin üreme yetisini daha uzun süre koruması mümkünken; modern toplumda hele ki kendini başka alanlarda da var etmek isteyen kadının karar vermesi gereken süre daha da kısalmış durumda. Olumsuz yorumların konunun kişinin farkında olduğu ya da okurken farkına vardığı meselesi olmaması veya kurgu beklentisiyle kitaba başlanmasıyla ilgili olduğunu düşünüyorum. Aksi hallerde anlatı, okurken zihninizde üzerine düşünebileceğiniz yeni pencereler açacak ya da bunu ben de düşünmüştüm diyeceksiniz.
