Yaşadığımız zorluklardan utanç duymamalıyız ama eğer bu zorlukları işleyip bunlardan güzel bir şey ortaya çıkaramadıysak belki o zaman utanabiliriz.
Sayfa 282Kitabı okuyor
Çekemeyenler ve eleştirenler her zaman olmuştur. Bu kişiler daima kaşınırlar; görünmeyesiniz diye ışığı söndürmekten başka şey düşünmezler.
"Akrabalar insanı önemli ya da akıllı kılamaz. Seni sen yapamazlar."
"Beni ben yapan nedir o zaman?"
"Yapmayı seçtiğin şeydir. Hayatını nasıl yaşadığındır."
Sayfa 264 - Altın Kitaplar Yayınevi
Çocuklukta tüm nesnelerin ve olayların yeni olması nedeniyle her şey hatırlanır: günler bu yüzden bitmezmiş gibi uzun gelir. Aynı şeyi yolculuklarda da yaşarız, yolda geçen bir ay gözümüze, evde geçirdiğimiz dört aydan daha uzun görünür. Ama nesnelerin yeni oluşu, her iki durumda da daha uzun görünen zamanın bize çoğu kez her ikisinde de gerçekten <uzun gelmesini> yani yaşlılıkta ya da evde olduğundan daha sıkıcı olmasını engellemez. Ama zihin zamanla alışılan bu algılarla birlikte gittikçe törpülenir, böylece her şey giderek etkisini kaybeder, günler önemini yitirir ve kısalır: Bir çocugun saatleri, yaşlı birinin günlerinden uzundur. Buna göre yaşamımızın zamanı, aşağı doğru yuvarlanan bir küreninki gibi, hızlandırılmış bir harekete dönüşür. Dönen bir levhadaki her noktanın, merkezden uzaklaştıkça daha hızlı dönmesi gibi, zaman da herkes için yaşamın başlangıç noktasına olan uzaklığı ölçüsünde, gitgide daha hizlı akar.
Sayfa 279Kitabı okuyor
Zaman sonsuz, hırs denen şeyse boş sanki.
Sayfa 113 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları/9.Basım: Aralık 2020, İstanbul
Senin Gözlerin
Kubbesinde yitirdim zaman duygularımı
Akşam mıdır, gece mi, sabah mıdır gözlerin
Her köşede zifiri bir muamma bırakan
Gönül memleketimde seyyah mıdır gözlerin
Renkler âvâre; sitem başıboş kuytularda
Mavi midir, yeşil mi, siyah mıdır gözlerin
Yoksa yalancı mıdır, günah mıdır gözlerin
Ertelemek, zaman kaybı ve gelişememektir, kaybettiğiniz her gün, gelişebileceğiniz anları kaybetmek ve kendi kendinizi sabote etmektir.
Sayfa 74Kitabı okuyor
Teknoloji bize fiziksel veyadüşünsel olarak haddimizi aşma imkanı veriyor ama tüm bu imkanlar tabiat kanunları muvacehesinde ortaya çıkıyor. Peki bu tabiat kanunlarını koyan insana bu tabiat kanunlarını keşfetme kabiliyeti veren kim? Böyle düşündüğümüz zaman biz büyük bir gücün bize çizdiği sınırlar içinde kaldığımızı biliyoruz. Tabiat kanunlarını aşmamız mümkün değil. Yeni bir kanun koyamıyoruz var olan bir kanunuda değiştiremiyoruz. Çünkü o kanunu koyan kaldırır. Hz İbrahim'i ateşe atar ateşin yakma hastasına O'nun için ortadan kaldırabilir. Çünkü o koydu. Böyle baktığımız zaman ne kadar sınırlı varlıklar olduğumuzu görüyoruz. Halbuki biz kendimize sınırsız sayıyoruz. Ama bizim algımız izafi bir algıdır.
Sayfa 155Kitabı okuyor
Bunun benim suçum olmadığını söylemek istedim ama vazgeçtim...
Ne de olsa insan her zaman biraz suçludur...
Sayfa 25Kitabı okuyor
“Ey basit insanlar daha ne kadar zaman basitliğe sığınıp, bilgiden nefret edeceksiniz?”
Hiç güvenmemek aldatılmaktan,
aşkta hayal kırıklığına uğramak hiç aşık olmamaktan, bir eşin saygısını hiçbir zaman kazanamamak onun sevgisini yitirmekten iyidir.
kendi halinde.
Bazı insanlar süreçleri sever. Sonuçlar nasıl olursa olsun bir kayıptır onlar için. Mesela sevmeyi seven insanlar gibi. Onlar kavuşmak için sevmez.
Gördüğü zaman duyduğu heyecandır onları motive eden. Yada belirsizliğin getirdiği o ihtimaller cümbüşü cazip gelir böylelerine. En büyük hazlar bile ulaşıldıktan sonra değersizleşir onlar için. Böylelerini kendi haline bırakın.
Beni kendi halime bırakın.
(Eronimo)
Haddimizi bilmemiz gerekiyor.Yoksa insan fıtratında bu haddi aşma eylemi her zaman var. Zaten nefis terbiyesi dediğimiz şey de had bilmeyi öğrenmek üzerine kurulu.
Sayfa 154Kitabı okuyor