Sabitlenmiş gönderi
herkesin bir yarası var. gece kadar karanlık, okyanus kadar derin
Okur Takip Önerileri
geceyi seyrede seyrede öğrendim ki ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor
seni her kim alıp götürdüyse, seninle birlikte kalbimi, hayatımı da çaldı. ben senin gülümsediğini görmek, kahkahalarını duymak, mutluluğunu paylaşmak için yaşıyordum. ve şimdi dünya sensiz daha çirkin görünüyor. yakınımda olduğunu biliyorum. bunu kalbimde hissediyor ve buraya geleceğine inanıyorum. bizim gizli yerimize... ve döndüğünde, sana söylemek için orada olamasam bile, seni ne kadar çok sevdiğimi bilmeni istiyorum
aradaki bütün bağlar, ruhlar beraber olmadıktan sonra, ne ifade ederler? senelerden beri kimseye bir tek kelime söylemedim. halbuki konuşmaya ne kadar muhtacım. her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir?
ah maria, niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? niçin yanımda değilsin?
şuramda bir şeyler var
sahiden bir şeyler var
haykırmadan anlatamam.
peki ama, geçen yıllar, ömrünün en iyi yılları ne olacak?.. yaşadın mı, yoksa yalnızca yaşadığını mı sandın?..
bütün dünyayı sevmeye hazırdım, değerlendiren çıkmadı; böylelikle de nefret etmeyi öğrendim. renksiz gençliğimi, kendime ve dünyaya karşı giriştiğim savaşta tükettim. alaya alınmaktan korktuğum için en iyi duygularımı yüreğimin derinlerine gömdüm, orada silinip gittiler. hep doğru söyledim, inanılmadım. o zaman kandırmaya başladım. kibarların dünyasını, toplumun işleyişini iyiden iyiye kavrayınca, hayat biliminde ustalık kazandım; başkakarının bu ustalığı kazanmadan mutluluğa nasıl ulaştıklarını gördüm; ben hiç yılmadan erişmeye çalıştığım önceliklerin tadını, onlar kendilerini hiç yormadan çıkarıyorlardı. o zaman içimi bir karamsarlık kapladı; tabanca kurşunuyla giderilecek türden bir karamsarlık değildi bu: soğuk, çaresiz, sevimliliğin, iyi niyetli bir gülümsemenin altına gizlenen bir umutsuzluktu. ruh yönünde sakat olmuştum. ruhumun yarısı yoktu; solmuştu, uçmuştu, ölmüştü. ben de o yarıyı kestim attım
insan aynı yerden iki kez düşerse, ikinci düşüş artık gönüllü atlayış olur
biliyor musunuz, çok yalnızım; dünyada hiç kimsem yok! insan susar, susar, ama bir gün gelir, ruhunda biriken şeyleri ansızın boşaltmaya başlar... o zaman da, ağaçla da konuşmaya razı olur
gittin, taş atarak denizlerime
halka halka genişleyen anılarım kaldı
seni ilk gördüğümde yaran vardı,
başkasına kanayan...
ben seni yarana rağmen sevdim.
Cemal Süreya