"...kendini bulan insanın, bu dünyada kaybedecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir defa kendi içindeki insanı anlamış insan, bütün insanları anlar."
Stefan Zweig'ı onun cümleleriyle anlat deseler, sanırım Olağanüstü Bir Gece adlı öyküsünün bu son cümlelerini kullanırdım.
Çünkü Zweig'in derdi insanları tanımak. Daha doğrusu insanlığı anlamak, bilmek, çözmek. Bir yerlerde "insanlığı anlamak için insanları tanımak gerekir" anlamına gelen bir sözünü okuduğumu hatırlıyorum. Zweig bu tanıma işini de insanın iç dünyasını anlatarak yapıyor. Nihayet, Balzac, Dickens, Dostoyevski'den, Hölderlin, Kleist, Nietzsche'ye; Marie Antoinette'den Fouche ve Stendhal'a daha bir çok ünlü figürün biyografisini yazması da, çokça bundan olsa gerek.
Gelelim öykümüze.
İstediği her şeye kolaylıkla erişme lüksüne sahip (tam da bu nedenle heyecanını kaybetmiş) bekar ve genç bir adamın başına, bir gün hiç beklemediği bir şey gelir. Kendisine yabancı ve kendince "yüz kızartıcı" bu yeni ve olağanüstü durum, yitirdiği heyecanını yeniden kazanmasını sağlar. O artık mutlu bir adamdır.
Kimbilir belki de bu kısacık kitap, okuyan herkese, aslında insanın kolaylıkla mutlu olup öyle kalabileceğine dair; belki mütevazi belki kocaman bir ipucu verebilir. Bence okuyun. İyi gelecek.
