Nilay Altun
@NilayAltun
‘’Ne idi parolamız?
Ne yaşanırsa yaşansın
Bir gülme payı bırak dudağının kenarında..’’
Öğretmen
Lisans
Hatay/Arsuz
65 okur puanı
Ocak 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hayatımız sefillikten, kölelikten başka nedir ki! İşte, tüm çıplaklığıyla gerçek budur.
Amor fati; kaderini sev.
Eskiden 𝓐𝓶𝓸𝓻 𝓯𝓪𝓽𝓲 kavramını tam olarak yakalayamamıştım. Kaderimi sevebilmek için kendimi eğittim, daha doğrusu 𝒯𝑒𝓈𝓁𝒾𝓂 𝑜𝓁𝒹𝓊𝓂 diyelim.
…
Ben hep yalnız biri olarak kalacağım, ama bunda fark var, yaptığım şeyi seçmek son derece farklı. Amor fati; kaderini seç, kaderini sev.
Ölmek kolay benim için, çünkü öldüğümü uzaktan hissedemezsin. Ölüyor olmam acı verseydi sana, ölemezdim.
Sayfa 49Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi.
Bu ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu.. biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, ruhumuzla yaşamaya başlıyorduk.
O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir kenara bırakılıyor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğneyerek birbirine koşuyordu.
Sana vereceğim sır şu: İnsan gerçeği ancak yüreğiyle görebilir. Gözler, hiçbir şeyin özünü göremez.
Gıllette
Desen bir iskelet sağlar resme, renkse yaşamdır; ama iskeletsiz yaşam, yaşamsız bir iskeletten daha eksik bir şeydir.
Son olarak bunların hepsinden daha gerçek bir şey var: Uygulama ve gözlem ressamın her şeyidir ve düşünceyle şiir, fırçalarla kavgaya tutuştuğunda, tıpkı bu adamcağız gibi gelip kuşkuya dayanır insan.
Ressam olduğu kadar da deli bu adam.
Sakın ona öykünmeyin! Çalışın! Ressam ancak elinde fırçalarıyla düşünür..
Sayım
Ay ışığında oturuyorduk
Bileğinden öptüm seni
Sonra ayakta öptüm
Dudağımdan öptüm seni
Kapı aralığında öptüm
Soluğundan öptüm seni
Bahçede çocuklar vardı
Çocuğundan öptüm seni
Evime götürdüm yatağımda
Kasığından öptüm seni
Başka evlerde karşılaştık
İliğinden öptüm seni
En sonunda caddelere çıkardım
Kaynağından öptüm seni.
Bir şey ümit etmemenin rahatlığından başka barınacak ruhî bir köşem kalmamıştı.
Artık hiçbir şey tahmin etmiyor, hiçbir şey beklemiyordum.
Artık ayrılma zamanı geldi, yolumuza gidelim. Ben ölmeye, siz yaşamaya. Hangisinin daha iyi olduğunu Tanrı’dan başka kimse bilemez.
Onun sevgisini kıskanıyordu, sevgisini hissetmeyi artık umut edemese de. Ondan haber almak istiyordu, ona ulaşmanın hiçbir imkanı olmadığı halde. Onunla mutlu olabileceğine inanıyordu, artık bir araya gelmeleri imkansız göründüğü halde.
Sarılalım mı? Belki geçer…
Bu fani güzergahta ebedi olmaya layık ne kadar an ve saniyeler vardır.
…ilk aşk busesi ebedi olmaya layık değil midir?
-ebedi bir tebessüm, sonsuza dek sürmeye layık olmaz mı?
Kimi gözyaşlarıyla gülümser, kimi kahkahalarla ağlar.
Öylesine büyük bir acı çekiyorlardır ki mutluluklarının hüzne karışmasına izin vermekten başka çareleri kalmaz.
Benim de kalmadı.
