Elif Nur Demir
@Nurdmr_
8 Eylül 2004
74 okur puanı
Aralık 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
İlk üç vişneyi verdiğinde bahçedeki ağaç
Annem sevindiydi hatırlarım.
Ah demişti.
Ah
Üç küçük dünya verilmişti sanki ona.
Annem çok sevinmelerin kadınıydı.
Bazen sevinince annem gibi,
Rengârenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.
Annem çok sevinmelerin kadınıydı,
Sıcak yemeklerin.
Başına diktikleri o taş,
Ne zaman dokunsam soğuktur oysa.
Ben okşadığımda ama, ısınır sanki biraz.
İç ses!
Bu bahsi kapa!
Yetimim, beni göğsüne yasla
Neşet Ertaş’ın bir “düz göğüslü saz” hikayesi vardır. Sazlarını yaptırdığı Tavşancı Hüseyin’den düz göğüslü bir saz ister Neşet. Hüseyin usta yapmaz… Aklına yatmaz nedense. Sazın göğsü bombeli olur çünkü. Neşet de onun çırağına yaptırır. Müthiş bir saz… daha sonra herkes o saz gibi saz ister… Neşet Ertaş, niye düz göğüslü saz istediğini şöyle açıklar:
“Sazların zamanla döşleri çöküyordu… Göğüs çökünce teller yukarıda kalıyor. Kavisli olunca da eşiğin altı yukarıda kalıyor, göğsü aşağıda.
Göğüs çökünce daha içli daha derinden bir ses geliyordu. Oradan hatırlayarak düz göğüslü saz istedim…”
Vicdanımız kuruyor. Babalarını erken kaybetmiş yetim çocukların masum başlarını koyacakları göğüsler çoktan çöktü, farkında mısınız? Göğüs çöktükçe zulüm tepemizde kalıyor. Kavisli ve dolaşık geçmişimizse, bozuk düzenimizin telleri olmuş. Duyduğunuz sesler bu yüzden içli ve bu kadar derinden geliyor.
Sayfa 25Kitabı okudu
Hayatımız, “bir yumağın sürekli sarılmasıdır.” Yaşadığımız her şey, ardımıza takılıp gelmekte ve doğal olarak da birikmektedir. Yol boyunca ne yaşandıysa toplamaktır çünkü.
“Bugün” diye adlandırdığımız şey, “geçmiş ve geleceğimizin toplamıdır.” Yani geçmişimiz; elimizden uçup gitmiş, kaybolmuş bir zaman değildir. Şimdiki zamanın içinde duran, bekleyen bir şeydir. Bu duran şeyin “bilinç” olduğunu ve aynı zamanda “ belleğimizi” de kapsadığını, bu hikayeleri yazmak için sandalyeme oturduğum her seferinde hayretle fark ettim.
Sayfa 9Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ölüm
Ölürsem mezarımda çok durmayın,
Budur sizden istirhamım.
Üzülüyormuş gibi de görünmeye çalışmayın.
Yaşamaktan keyif almadım, öldüğümde rahat bırakın.
Sayfa 40 - Odessayayınevi
“Bu eksik sana değil, bana ait. Bende inanmak noksanmış. Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum. Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.”
Şimdi konuşmuyorum, seneler sonra da konuşmayacağım. Hiçbir zaman karşılarına geçip intikam almayacağım. Düştüklerinde iyi olmuş bile demeyeceğim. Benim kelimelerim sesimden çıkıp kimseye çarpmayacak. Keşke bunun anlamını biraz bilseydiniz.
En yakın yabancı sendin,
Daha sürülmemişken ışığın biberi
Yaramıza,
Yaslanırken boşlukta duran bir merdivene
henüz.
Güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
İlkyaz derken -kışı gözden kaçıran
Yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız
en güçsüz kollarla-
Çözüldü aşkın zarif ilmeği
Bulandı aynalar duruluğu.
Çok gizli doğru bir gecenin toyluğunda
Bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
Olduğunu…
Yabancıların en yakınıydın sen!
Beşinci Şarkı
Eller boşta kalıyor, tutunamıyorlar toprağa
Anlatamıyorlar anlatılamayanı.
Anlatmak gerek: düşman sarmış her yanı
Oysa, meselâ Selim Işık
Anlatmadan anlaşılmaya aşık
“Başkalarının yaptıklarını silmeye
çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım.”
Sayfa 598Kitabı okudu
İnsanlar, kendilerine baktıkları
İçin yaşadıklarını sansalar da
aslında sadece sevgiyle yaşadıklarını
anladım.
Gerçek aşk acısı, varlığımızın en temel noktasına yerleşir. Bizi en zayıf noktamızdan sımsıkı yakalar ve diğer tüm acılara derinden bağlanarak bütün gövdemize ve hayatımıza hiç durdurulamayacak bir şekilde yayılır. Eğer umutsuzca âşıksak, baba kaybından en sıradan talihsizliğe, mesela anahtarımızı kaybetmeye kadar her şey, diğer bütün acılar, dertler ve huzursuzluklar, her an yeniden kabarmaya hazır olan bu asıl ıstırabımızın tetikleyicisi olur.
“Hissiz değiliz, merhametsiz hiç değiliz.
Sadece bu çağa denk gelmenin
neticesinde duygularımızı saklar olduk,
Yeni bir insan tanımanın verdiği yükü
taşıyacak takâtimiz yok.
Sanki; tek bir hakkımız var da,
Bir tek o mutluluğu bekliyormuşuz gibi..
Gerisi yorucu, gerisi üzücü, gerisi fani..”
ÇOK SATAN
Koskoca evrende bir ben mi yalnızım?
Umudum sönük, yok yaşamak için bir amacım…
Aşk şiirleri çok satarken
İntihar şiirleri yazmaktayım.
Sayfa 49 - Odessayayınevi
Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.
Sayfa 151Kitabı okudu
“Başka bir göze değdi diye gözlerin,
Gözlerin beni terk etti.
Kaldıramadım seni bir türlü.
Başka bir eli avcunun içerisine alacaksın diye
Ellerim seni terk etti.
İkna edemedim.
Sensizlikle seni yaşadığım aşka karışıp
Hiçlikte sen olduğum ruhum seni terk etti.
Bir şey diyemedim.
Dinlemedi,
Beni de terk etti.”
