Ardımsıra yollara hayalimin kırıklarını bıraksam
Yeter mi bu izler beni kendime getirmeye acaba?
Yetmez mi acaba ah kör olmuş bir Türk filminde ağlasam?
Ne zaman gözlerimden mürekkep damlasa.
Kalbime dokunuyorum bir kelebeğe dokunur gibi
Yetmez mi acaba bu dökülen pullar aşka?
Neredeyse her insan, masum bir çocukluk aşkı sayesinde tanışmıştı bu sıcacık duyguyla. Peki Leyla çocukluk aşkını hatırlıyor muydu? Kar küresindeki mavi bereli biblo hariç, gerçek birine karşı duygu hissetmiş miydi acaba? Eğer değilse, neden biblo? Ne bulmuştu onda?
Sayfa 22Kitabı okuyor
"Acaba yirmi üç saatini şu kısacık hayat-ı dünyeviyeye sarf eden ve o uzun hayat-ı ebediyeye bir tek saatini sarf etmeyen; ne kadar zarar eder, ne kadar nefsine zulmeder, ne kadar hilaf-ı akıl hareket eder."
"Acaba şu yaşadığımız hayatın manası nedir? Bunu açıkça ve olduğu gibi anlamalıyız; hayatımız sefil, kısa ve oldukça yıpratıcıdır."
Sayfa 8Kitabı okuyor
Evet evet bence iyi şeyler olacak...
Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır,dedim kendime. İyi şeyler birdenbire olur;bu kadar bekletmez insanı.
Yine alışır mıyım acaba
Şiire, tütüne ve insana?
Sayfa 388
"Başımı önüme eğdim. Ben galiba evlenmek istiyorum teyze, dedim. Acaba bana göre bir şeyler bulunabilir miydi? Neden bulunmasın? Her zaman, yorgun erkekler için, kendine göre bir tane bulamayanlar için, eli yüzü düzgün bir şeyler bulunabilirdi. Bazı kızlar, hanım hanımcık evlerinde oturup böyle kısmetler beklerlerdi. Bu arada, ellerinde daima bir bez parçası, çeyizlerini hazırlarlardı. Her gün yeni bir yemek yapmasını öğrenirlerdi ve pencerenin kenarına oturup, kırmızı ya da soluk yanaklarını cama dayayarak o bilinmeyen, o tanımlanamayan, o nasıl olursa olsun gelecek kocalarını beklerlerdi. Evin erkeklerine hizmet ederek, gelecekteki kocaları için talim yaparlardı. Babalarına, paltolarını giydirirken alttan ceketlerinin eteklerini çekerek düzeltirlerdi. Babaları da onlara aferin kızım, derlerdi; kocan rahat edecek. İşte böyle bir şey istiyorum teyzeciğim."
Sayfa 101Kitabı okuyor
Ben mi gayret etmedim acaba, kurulan düzene katılmaya?
Öyle insanlar da vardır ya, sahip oldukları hayatı bir anda geride bırakıp yeni bir yaşama adım atan insanlar. Vardıkları yerde mutluluğu yakalayabiliyorlar mıdır acaba?
Âşık olmak da hasta olmak gibi, bir istidat meselesidir: biri ruhun, öteki gövdenin istidadı... Acaba âşık, bilinçaltından kendini aşma çabasına düştüğü için mi âşık oluyor? Her neye teşebbüs etse, kendi sınırlarına mahpus kaldığını duyumsayan biri, kendi varlığını bir başkasına aktararak mı bu işin üstesinden gelebileceğini düşünüyor ve âşık oluyor?...
Bilindiği gibi, İngiltere'de insanlar birbirlerine neredeyse hiç bakmaz, ya da öyle fark ettirmeden ve niyetsiz bakar ki, birisi bakar göründüğü şeye hep acaba gerçekten bakıyor mu kuşkusu vardır, gözler doğal işlevleri sırasında öyle donuklaşmayı bilirler. O nedenle bir kıtalının bakışı (örneğin benimki) bakılan kişide tedirginlik uyandırabilir, bir İspanyolun ya da bir kıtalının olası bakışları arasında yansız, ılık, hatta saygılı diye nitelenebilecek bir bakış bile olsa. Yine o nedenle, bir adalı ya da İngiliz bakışı genelde büründüğü örtüyü geçici olarak kaldırdı mı sonuç rezalettir, şikâyete ve tartışmaya konu olabilir, ancak o bakışı örtüsünden sıyrılmış görebilecek bakışların kendileri örtülüdürler, ve o yüzden örtüsüz olan başka gözler (örneğin kıtalıların gözleri) için apaçık belli ve belki aşağılayıcı olan şeyi ne görürler ne de ona bakarlar. Gerçi o iki yıl süresince donuk donuk bakmayı -kendi irademle- birazcık öğrendim, yine de o zamanlar hem bakışlarımda kendini sansürleme yetisi yoktu, hem de, değinmiş olduğum üzere, o unutulmaz akşam yemeklerinde açlığa ve sıkıntıya direnmenin çaresi
-kırmızı şarabın, beyaz şarabın, pembe şarabın yanı sıra- sık sık dikkat kesilip gözlemlemeye odaklanmaktı.
Sayfa 39Kitabı okuyor
Elektrik direkleri bir şekilde kaybolmuş, kaybedilmiş, kaybettirilmiş insanların fotoğraflarıyla doluydu. İnsan kaybetme sektörü her ülkede bu kadar verimli miydi acaba ?
Sayfa 77Kitabı okudu
