Benzemez insan dostlarıma/ Ağaçlar gölgesini esirgemez/ Güneş köpeğimden daha sadık/ Dizlerime sıçrar ellerimi ısıtır/ Karşılık beklemeden/ Hele kuşlar/ Avcılara bile kin beslemezler.”
Oktay Rıfat'ın “Gün Sonu Konuşması” şiiri böyle biter. Mahsusmahal için aklımda harfler, kâğıda, dünyaya, insana her baktığımda, bu dizeler sözden önce halkalandı
Su Yanındaki Parklar
Başlar yalnızlık ve gece,
Önce denizden.
Ya parktayız, ya meyhanede;
Bir parça daha harcarız gençliğimizden.
Görünmez caddeler ışıktan
Görünmez karanlıkta parklar.
Tam içilecek zamanıdır şarabın,
Kadınların en güzel saatidir,
Bir garip hali vardır insanların.
Yosun kokusu, rüzgâr,
Gezinirken duyduğumuz.
Hava sıcak mı sıcak,
Temmuz.
Uzanır kırlara doğru,
Yalnızlığı olan.
Bu saatte sessizlik acıdır,
Gelecektir parka yalnızlığı duyan…
"Her şeyin fazlası zararlıdır ya Fazla şiirden öldü Edip Cansever" -Cemal Süreya
Ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması.
Ne kötüdür an kadar yakın,
bir asır kadar uzak olması.
Ve bilir misin ?
Ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması...
"Ben" deyip susması, "Sen" deyip ağlamaklı kalması..
Nazım Hikmet RAN
''Ne acıdır insanın biIdiğini anIatamaması. ‘Ben’ deyip susması, ‘sen’ deyip ağIamakIı kaIması.''
Gerçek olduğu için acıdır; acı olduğu için gerçektir.
Bir hikayeyi eskiten zaman değil acıdır.
İnsanların eski hikaye dediği her şeyde bir yara izi var.
Biz kadınları hiç sevmedik!
Saçlarını sevdik, hele bir de sarışınsa daha çok sevdik
Ağızlarını sevdik, hele bir de şehvetli ve dolgun ise daha çok sevdik.
Göğüslerini sevdik...
Bacaklarını sevdik, hele bir de sütun gibiyse bayıldık.
Kalçalarını sevdik...
Gerçekten güzel vücutlu ve "çıtırsa" daha çok sevdik...
Yolda, arabada,
Hayat işte öyle kahpe ki, kimseye sonsuzluk garantisi vermiyor, o gün öğrendim ki, insan hep ölecekmiş gibi yaşamalı, çünkü nefes almak bir kalbin atışına bağlı, oysa o et parçası durduğunda yoksun hayatta. Bir insanın babasının olmaması, annesinden mahrum kalması nasıl bir acıdır, nasıl insan yalnız başına başarmak zorunda kalır, kime sığınacak, bir derdi olduğunda kim çözecek, yaşadığı güzellikleri kime anlatıp övgü alacak ya da kimi gururlandıracak doğru yaptıklarıyla, bu kadar mı acımasızdı hayat, bu kadar mıydı ilahi adalet, bu mudur alın yazısı, kader bu mu?
Sayfa 51Kitabı okudu
Şüphe, inancın ikiz kardeşi olduğunu bilmeyecek kadar yalnız bir acıdır.
‘’Yalnızlığınız bir bakıma kuvvet kaynağı, bir bakıma da acıdır. Yalnızlık en ciddi mekteplerden biridir ve nihayet yalnızlık kaderimizdir. Çevremiz ne kadar kalabalık olursa olsun, yalnızız. Tıpkı son yolculukta, kalabalık ortasındaki yalnızlık gibi. Ama siz unutulmuş değilsiniz. Bizden olanlar arasında anılmadığınız gün yok.’’
Eğer kendinizin farkındaysanız yalnızlığın ne olduğunu bilebilirsiniz: Tümüyle kendini yalıtılmış hissetme! Eşiniz, çocuklarınız, birçok arkadaşınız olabilir ama öyle bir an gelir ki kendinizi tümüyle yalnız ve yalıtılmış hissedersiniz; bu büyük bir acıdır.
Sayfa 36
Başımıza gelen herhangi bir kötülükte, etkisinden çok, niyete bakarız. Çatıdan düşen bir kiremit bizi daha kötü yapabilir, fakat kötü niyetli bir elin atacağı taş kadar derinden etkilemez. Darbe bazen ıskalayabilir, ama niyet asla hedefini şaşırmaz. Hayat darbesini vurduğunda acısı en az hissedilen, bedensel acıdır ve bu darbeyi yiyen kişi, başına gelenlerden sorumlu tutacağı kimseyi bulamadığında, eziyet etmek amacıyla kadere bir çift göz ve akıl vererek, ona bir kişilik kazandırır ve sorumluluğu ona yükler. Kaybetmeye içerleyen bir kumarbaz, işte bu şekilde kime kızdığını bilmeden öfkeye kapılır, kendisine eziyet etmeye kararlı bir yazgının ona saldırdığını düşünür ve öfkesine bir besin bulduğundan, kendi yarattığı bir düşmana karşı hırslanır ve ateş püskürür.
Hayatın amacını kaybetmek hayatın kendisini kaybetmekten daha acıdır. İntihar eden insanların hepsinin tek bir nedeni vardır, ''Hayatın amacını kaybetmişlerdir.'' İntihar, görüp görebileceğiniz en gerçek, dürüst ve acı özeleştiridir.
