Olduğum yerde olmak istemiyorum ama olduğum yerden çıkıp gidemiyorum da.
“Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.”
Kendine ama (kör) olan birisi tüm dünyaya sahip olsa ne olur…
Okur Takip Önerileri
Bazen bana öyle geliyor ki bütün dünya, bütün hayat, her şey içimde duruyor ve sözcüsü olmam için feryat ediyor. Hissediyorum… ama anlatamıyorum…
Belki bir gün kalbimi yormayan birine denk gelirim diye yaşıyorum…
"Yalnız olmamak için mutlaka insanlarla beraber olmak mı lazım?"
"Kendi suskunluğumda boğulmak üzereyim."
“Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.”
Yapayalnızım artık. Sanki ölüymüşüm gibi.
Eğer farklıysan yalnızlığa mahkum oluyorsun. Yalnız olana acımasız davranıyorlar.
Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin.
