~
Sanırım, öyle bir an gelir ki, inanıyormuş gibi yapmakla, gerçekten inanmaya alışmak arasında bir ayrım kalmaz.
~
Kırgınlıklar Çağı
Herkesin susarak büyüttüğü bir derdi vardı,
Benimki bağırarak büyüdü içimde.
Üzerime örttüğüm hiçbir battaniye ısıtamadı beni,
Kavuşamayanlara...
Gözlerin bir yangın, ben kül içinde,
Hasretin büyür her gün içimde.
Adını andım her sitem biçimde,
Sensizliğe alışmak kolay değil ki…
Geceler şahidim, yıldızlar yârim,
Yalnızlıkla sarmaş dolaş her ânım.
Ne olurdu bir kez tutsan elimi,
Bir ömür geçerdi, göz açıp kapayıncaya dek...
Bir masal sandım, meğer gerçekmiş,
Sevenin yüreği böyle dert çekmiş.
Kalbim sana ait, hâlâ küt küt,
Ama sen… başkasına gülmüşsün bile.
Geldin, baktın… sonra geçip gittin,
Bende zaman durdu, sen de gittin.
Kırılmış bir saatin akrebiyim ben,
Ne ileri, ne geri — sadece seninle…
Karanlık sokaklar, sensiz daha dar,
İçimde ölmeyen bin hüzün var.
Güzelmiş diyorlar, sevdam o kadar,
Ama imkânsızsa… neye yarar?