* Bedenimde duyduğum acı , ruhumda cehennem ateşiyle kavruluyordu. *
Hikayeler çok güzeldi , kısa kısa ama alt metni fazla fazlaydı. 59 sayfalık incecik ama içi dolu dolu bir kitap.. Dili , anlatımı , benzetmeleri , betimlemeleri çok yerinde ve oldukça güzeldi.
* Acaba dünyanın her yerinde dolaşan bu ölüm , ölülerin nefeslerinden çıkan zehirli bir iksir midir ? *
Bence bu tarza , bu betimlemelere , kelimelerle bu kadar güzel oynamaya roman yakışır , şiir yakışır. Hikaye çok güzel ilerliyor , olaya dahil oluyorsunuz , alışıyorsunuz çaaat hikaye bitiyor. Yaşanan boşluk hissi.. Ama bir roman yazılsa , uzun uzuuuun.. Müthiş olur zannımca. Çünkü aşırı kuvvetli betimlemeler var. Kelimelerle öyle bir oynanmış , öyle kelimeler yan yana gelmiş ki , cümlelerin tadı damakta kalır mı ? Kalıyor işte. Öyle güzel. Bir yandan ya aşırı şiirsel bir dil hakim. Kuvvetli ve hoş.
* Gölgem bile benden kaçıyor. *
Aydınlıkla başlıyor hikayemiz , Ufuk Çizgisiyle son buluyor. Arada ölüme de değiniyoruz yaşama da , sevince de hüzüne de. Hayata değiniyoruz. Bazen evleri , yaşamları merak ediyoruz , bazen mezarları , ölümleri , ölüleri.. Yaşadığımız hayatı sorgularken merak ediyor , merak ederken sorguluyoruz.
* Ama gariptir ki her seferinde aynı heyecanla aynı duyguyu yaşıyoruz. *
Abdurrahman Seyhan kaleminize , yüreğinize , emeğinize , kelimeleri kullanma gücünüze sağlık. Yolunuz açık ve aydınlık olsun. Ufuk çizginizi hiç kaybetmeden yaşayın inşallah.
Kaybolmak
Unutmak ve hatırlamak.. İşte düğüm noktası.. Bu iki zıtlıktan meydana gelen, merak uyandıran gizemli bir hikaye.. Önce kapağından başlayan ve sonra ilk cümlesiyle beni içerisine hapseden, en sıradışı roman.
”Bazı hikayeler tam da bittiği anda başlarmış. İşte tam da öyle bir hikayeydi benimkisi...”
Kitabı elime ilk aldığımda her şey gayet normaldi, ancak ilk bölümü bitirdiğim an anladım ki bir şeyler var bu kitapta; bir şeyler sizi de içine almak istiyor ve karşı koyamıyor; kayboluyorsunuz.
Her bir bölüm sonunda kafanızda oluşan soru işareti, sizi bir sonraki bölümü okumaya sürüklüyor.. Kendinizi durduramıyorsunuz. Her bir bölüm aslında diğer bir bölümü okuduğunuzda daha anlamlı bir bütüne dönüşüyor. Eksik parçalar tamamlanıyor ve en sonunda anlamlı bir son ortaya çıkıyor. Bölümler ilerledikçe kısa bir süre geçmiş olmasına rağmen, o dünyayı ne kadar benimsediğimi ve ne kadar çok yalnızlaştığımı fark ettim. Ki bunu tek bir şeye yorabilirim o da yazarın dili kullanma becerisi ve anlatımındaki samimiyeti..
Okurken bir çok hissiyatı bir arada yaşadım, yeri geldi güldüm, yeri geldi gözlerim doldu..Ama her şeye rağmen içimde bir yerlerde, eksik olan bir şeylerin yerine oturduğunu hissettirdi ve bu işte çok güzeldi.. Kısacası kesinlikle okunması gerektiğini düşündüğüm, son zamanlarda okuduğum en sürükleyici roman. 
Süleyman Kurt 
Hatırlasana
Üzgünüm...
Ne biliyorum ne de bilmediğimi biliyorum.
Her zerrem işgal edilmiş gibi,
Çekildikçe çekiliyorum.
Üzgünüm bile bile intihara gidiyorum.
Neredeyim nasılım bilmiyorum.
Yâr dan uzaklaşırım, göremiyorum.
Ama erkekler öyle de kalpsiz ki..!!
Sayfa 28
Ben ana rahminden Rahmi (İlk öyküm)
Güneş bugün de doğmadı. Koyu karanlık bir yalnızlıkla başbaşayım. Kimbilir ne zamandır burdayım...
Peki burası neresi? Hiçbir fikrim yok. Tenimde hafif bir ıslaklık hissediyorum; yağmur çiseler de nemlenir ya elin, yüzün... Ama ıslandım da diyemezsin. Karanlık neyse de şu halatımsı şey beni çok ürkütüyor. O şeyle beni bir yere bağlamış
Feryat, figan, sokak sokak arar dururum. Kaldım evsiz...
Benim bir gece annem öldü. "Evim başıma yıkıldı" deyimi var ya hani, ben onun anlamını o gece anladım, yıkıldı evim barkım. Bir daha hiçbir avize aydınlatmadı o köhne odaları, hiçbir boya beyazlatmaya yetmedi o bomboz duvarları. İnanır mısınız, bilmem. Bir daha hiç yemek kokmadı hiçbir ev. Ne o sabahları evin içine sinen kızartmanın, ne de merdivenleri adımlarken gelen taze fasulyenin kokusu olmadı. Hatta ben bir gün, sırf bir evim olsun diye evlendim de. O yemeklerin kokusu o dört duvarı ev yapar sandım, evet öyle sandım. Ve dahası annemin evlatlarını sevdiği gibi seversem insanları, o merhametle, o sabırla; ben de öyle sevilirim ve bu yoksunluk diner sandım. Ama olmadı ne o yemek kokuları ev yaptı o dört duvarı, ne de herhangi bir merhamete maruz kaldım. Şimdi cebimde bir anahtarlık var, ucundada üç beş anahtar, ve açtığı hiç bir kapı benim evim değil. Baba için evin direği derler ama annede evin çatısıymış meğer. Evi baba ayakta tutuyor olsa da, evi ısıtan, aydınlatan, koruyan çatıymış... Bunu bize öğretmediler.
