Hep mutlu bir ailem olsun istedim yuvam hissettiğim bir ailem olsun annem babam benim evim olsun istedim ama hep sevgisiz büyümek zorunda kaldım en kötüsü de en yakınımda hep mutlu aileleri görmek zorunda kalmak oldu bazen keşke onların çocukları olsaydım dediğim insanlarla hayaller kurdum çünkü hayallerimde bile bir aile olmayı başaramadık biz.
Babam görüşe gelmeyince annem çok üzüldü.
Eskiden hiç aksatmazdı. Şimdi ara sıra gelmiyor. Keşke bugün gelseydi. Annem de çok bekledi. Bu gece yine ağlar annem. Gizli gizli ağlıyor. Herkes uyuduktan sonra. Ben uyuyormuş gibi yapıyorum. Ama saçlarım ıslanıyor. O zaman anlıyorum annemin ağladığını. Sesimi çıkarmıyorum. Benim anladığımı sezerse daha çok üzülür belki.
Sayfa 18Kitabı okuyor
"Babam ve annem her ikisine de bana, birbirlerini anlattıkları şekilde bakmayıp onları sadece annem ve babam olarak görüp, konuşmaya çalışsaydım şuan her şey daha farklı olabilirdi."
Sezai Karakoç, Cemal Süreya ve Muazzez Akkaya - 3
Sezai Karakoç'un daha ısrarcı bir tavrının bulunduğunu vurgulayan Akkaya(94): "Büyüklerimizin kafamıza çiviyle çaktıkları bazı fikirler var, 'erkek yaşça büyük, hanımı ondan küçük olmalı' gibi. Annem-babam, çevremdeki herkes de böyleydi. Sezai Karakoç da benden 1-2 yaş kadar küçüktü, benim için ilk handikap oydu zaten. Bu nedenle ihtimalini bile düşünmedim çünkü kafamda yaş konusu yerleşmişti."
Bir gün anneme babam hakkında sorular sordum. Babam olmadan nasıl doğurmuştu beni? Annem beni bir güzel dövdükten sonra, elinde küçük bir çakı, bel- ki de jilet olan bir kadın çağırdı. Beni sünnet ettiler.
Sayfa 25 - Metis YayınlarıKitabı okuyor
Niçin babam kızardı ve elimden yakaladı? Acaba benim yüzümden o da utanmış mıydı? Of! Bu çekilmez bir şey! İşte annem burada olsaydı Nikolenka’sı için hiç de kızarmazdı.... Hayalim bu sevimli gölgenin peşinde uzaklara dalıp gitti.
Sayfa 119Kitabı okudu
biz yoktuk ki, hiç yoktuk, babamın
hayatının hiçbir yerinde, hiçbir ânında yoktuk Babam tarafından ilahi bir kanun gibi belirlenmiş bu statümüz, işin kötüsü, sadece onun hayatındaki yokluğumuzla sınırlı değildi, biz diğer insanların da hayatında yoktuk Benim için annem, annem için de ben olmasam hayatta olduğumuzdan bile şüphe edebilirdik Babam bizi yokluğa mahkûm etmiş,hiçlikle var etmişti ve bu bizim normal halimizdi
İşsiz
“Canım sıkılıyor.” dedi, deve tüyü kupon kumaşından elbiseli.
“Niçin?”
“Bilmiyorum ama annem, babam, kardeşim ölmüşçesine sıkılıyor canım. Sabahtan beri içiyorum.
“Peki ama niçin kardeşim?”
“Bilmiyorum. İçimde müthiş bir sıkıntı var. Ne içki kâr ediyor ne kumar ne kadın ne sinema ne de ne bileyim? Hiç ama hiçbir şey!”
“Peki ama bir sebebi olmalı.”
“Yok.”
“Tuhaf..”
“Daha tuhafı, ağlamak geliyor içimden. Bir kıyıya çekilip sessiz sessiz değil; herkesin içinde bağıra bağıra, eşekler gibi zırlaya zırlaya ağlamak!”
Dudak büken işsiz gene de sordu: “Aç mısın?”
“Hayır.”
“Susuz musun?”
“Gene hayır.”
“Bir yerin mi ağrıyor?”
“Yok canım, demir gibiyim.”
“İşlerin mi ters gitti.”
“Yoo.”
“Dayak yedin de karşılık mı veremedin?”
“O da değil.”
“Aşkta mı torpile çarptın?”
“Elimi uzatsam ellisi geliyor.”
İşi şakaya vurarak koluna girdi: “O hâlde seni evire çevire dövmeli!”
Sayfa 30 - Barış Yayınları, 1. Baskı (1966)
Otuz beş yaşındayım, 13 yıldır evliyim; 7 7 yaşında kızım, 7yaşında oğlum var. Üniversite lisans mezunuyum, eşim lisemezunu. Altı sene süren birliktelikten sonra eşimle anne-ba
ba rızası olmadan evlendim! Altı sene görmediler bile eşimi;kültür farkı var diye.Ben uç bir örneğim sanırım; benim ailemin maddi durumu iyi, eşimin aile durumu kötü; ben üniversite, eşim lisemezunu; evlendiğimizde ben özel bir bankada çalışıyordum,
eşim mağazada. Benim annem göçmen Trakyalı, babam lazKaradenizli, eşim kürt Doğulu. Annem alevi, babam hane-fi, eşim şafi.Bana kalırsa her şey bahane hayatta; biraz huzur, birazaza kanaat, en çok da sağlık önemli.
Hayat hikâyem çok uzun, yazmakla bitmez, ama şu an bu
kadar farklı kültürlere rağmen çok sık bir araya gelen ve bir
likteyken konuşulan farklı şivelerden ötürü tiyatrodan farksız
olan bir aileyiz!
Daha önce de yazmıştım size. Benim evlenme sebebim ai
lemden bir kaçıştı. Evde beni anlayan, bana önem veren yoktu. Azıcık konuşsam babam 'İlk gelene! (vereceğim)" derdi.Annem, "El âlem ne der," diye sürekli beni kısıtlıyordu. Sosyalhayatım hiç olmadı. Arkadaşlarım, mahalleden benimle aynı
baskıları yaşayan kişilerdi. Ortak paydamız vardı.Çok baskıyla büyüdüm. Babam hiç dövmedi, ama bir
bakışıyla sinerdik. İki abim var. Küçük abim beni çok dö
verdi. Velhasıl bu kadar etken birleşince ailemin beğendiğiadamla evlenmekte sakınca görmedim. İçimden diyordum,"Dört kişinin işini yapacağıma bir kişinin işini yapmak da
ha kolay olur." Evliliğin ne olduğundan haberim bile yoktu.Annemden gördüğüm kadarıyla evlilik yemek yapmak, temizlik yapmak, bulaşık yıkamak ve pazara gitmekti. Bazen
kabul günleri olur, misafir ağırlanır, binlerine gidilirdi. Kadın
toplantılarında kocalar çekiştirilir, sürekli hayattan şikâyet
edilirdi. Bence evlilik buydu. "Yaparım ne var?" dedim. Evişi zaten benim görevimdi. Evlilikte zorlanmam diye düşünüyordum.
Ayrıca imkanım olsa terör örgütlerine veririm oyumu çünkü bu devletin yıkılmasını istiyorum, çünkü annem babam öldügü zaman hiç bir şey yapmadı devlet, ayrıca Yasemin düşünmek için süre istedigi zaman hiçbir devlet büyügünün araya girip işleri yoluna koymak için çaba sarf ettiğini de görmedim. Hep boş vaatler; yaralar sarılmadı.
