Livaneli'yi ilk kez okumuş olmama rağmen kolaylıkla dilini kavrayabilmiş ve anlatımı epey sade bulmuş bulunmaktayım. Bu yüzden olsa gerek 324 sayfalık kitap bir çırpıda bitiveriyor.
Kitaplarla bütünleşmiş garip, esrarengiz bir adam bir gün her sabah olduğundan daha farklı bir şekilde uyanır ve o gün bir şeylerin yolunda gitmediği havasını ister istemez alır. Gazetecilikte yeni yetme meraklı bir kız, henüz gerçekleşmiş olan Podima vakasında öldürülmüş olan Arzu isimli kadının Ahmet'in arkadaşı olması nedeniyle hiç eksilmeyen meraklı kişiliğiyle Ahmet'e sorular sorar. Bir süre sonra, Ahmet'in gizemli kardeşi Mehmet'in hikayesi de bilinmedik bir yerlerden çıkıp geliverir ve olaylar başlar.
Bizleri büyük umutlar içerisine çeken, umutsuzluğun son raddeye geldiği anda ise umutları tekrar canlandırıyor olmasını ise kitaptaki şu sözle belirtmek yerinde olur; "Çünkü insan hiçbir umut beslemediği zaman durumu kabullenebiliyor ama kapkara bulutlar arasından iğne ucu kadar kendini gösteren bir güneş ışını belirince bütün dünyası o ışığa bağlı oluyor."
Aynı zamanda buradan kitapta duygular olmadan nasıl bir yaşam sürülürdü, bu da gözler önüne seriliyor.
Klişelerden o kadar uzak bir kitap ki büyük ihtimal tahminlerinizden hiçbiri karşınıza çıkmayacak ve sizleri daha da çok meraklandıracak, bu durumda okuyucuyu hiçbir şekilde konudan koparmayaraktan kitaba bağlı kalmasını sağlamakta da büyük bir başarı yakalamış Zülfü Livaneli.
Harman
Ne çok duygumuza hitap eden, ne çok yaramıza dokunan şiir
