Ayağımda prangalar,
Koşamıyorum, gidemiyorum hiçbir yere
Hep engeller var yollarımda,
Hep kış, hep kar yollarımda
Gidemiyorum, koşamıyorum, kaçamıyorum,
Prangalar ayağımda
Sensizim,
Gidemiyorum,
Nereye gideceğimi de bilmiyorum
Nereye gitsem kış,
Nereye gitsem fırtına,
Nereye gitsem sen yoksun,
Nereye gitsem sensizim,
Nereye gitsem, aslında hep aynı yerdeyim
Nereye gitsem her yer,
Nereye gitsem hiçbir yer
Ve sen hiçbir yerde yoksun
Ve ben her yerde hiçbir yerdeyim
Murat Şahan
Sayfa 165
·
Puan vermedi
youtu.be/rzVhLQTukAs?si=...
"Beni iki kadın çok sevdi:Biri yalnız ben olduğum için ,öteki mevkim için."(Mustafa Kemal)
Ah Fikriyem...
Göz yaşlarım aktı kitabın 273. sayfasına bu nasıl ölümüne bir sevda Fikriyem...
Seni o kadar çok sevdim ki seni ve aşkını...
Cumhuriyetin kuruluş sancıları içerisinde gizli bir sevdayı anlatmış bu tarihsel roman, aslında kitap tarih ağırlıklı olmakla birlikte bir taraftan da bu saf sevgiyi bize ince ince hissettirdi.
Latife Hanım Atatürk'ü,Fikriye Hanım ise Mustafa Kemal'i sevmişti.
Gazi ve Fikriye
Kendini bilen Rabb'ini bilir...
Aslında O hep var da biz onu ancak en yalnız halimizle görebiliyoruz. Ancak aciz hissettiğimizde hatırlıyoruz. Bu sefer de güçleniyorsun. Çünkü öyle bir şey var ki yanında, öyle bir güç var ki... Biraz hüzünlensen, biraz dertlensen tutuyor elinden.
"Herkes bir gün gider, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes küser, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes unutur, korkma ben buradayım," diyor.
Sayfa 14
Sayfa 14Kitabı okudu
Yazarken
Düşünüyor insan yazarken- gerçekten bunları benden başka okuyacak kimse var mı diye. Yani laedri olarak gönderebilirim tabii ki her daim dünyaya, ama benim altımda benimle alay etmeden okuyacak, benim yazdığımı bilecek... İşte burada duraksıyor insan. Etrafta başkaları da varken yazmak çok garip değil mi? Sanat sanat içinse yazmak da benim için
♤Ben yalnız gözlerinin şairiyim aslında
Ben barbunyalı tortilla yiyorum, Jean-Pierre Buvet ise bana cinsellikten söz ediyor. Ona göre bizim toplumun erotizme karşı gösterir gibi yaptığı (reklamlar, magazin dergileri, genel olarak medya kanalıyla) ilgi tamamen uydurmaymış. İnsanların çoğu aslında bu konudan oldukça çabuk sıkılıyormuş; ama tuhaf bir ikiyüzlülükle tersini iddia ediyorlarmış.
O zamanlar daha çürüme başlamamıştı.
O zamanlar daha her şey yolundaydı.
Aslında o zamanlar hiçbir şeyin yolunda olmadığına dair ciddi uyarılar almaya başlamamıştım henüz. Bu sebeple her şeyin yolunda olduğunu sanıyordum. Hayatın benim hayatımdan ibaret olduğunu sanıyordum. İnsan her şeye güiç yetirebilir sanıyordum. Hayat, hayatım, benim kontrolümde sanıyordum. O zamanlar tanımadığım insanları kaybetmeye başlamamıştım. O zamanlar mutlu bir insandım. 0 zamanlar mutsuzluğunun farkına varmamış bir insandım. Aslında o zamanlar mutsuzluğun farkına varamamış bir insandım.
Her şey birdenbire olmadı.
Her şey ben yaşarken de olmadı.
Aslında her birimizin yaşamı bir öykü; sen bir öyküsün, ben bir öyküyüm. Farkında olsalar da olmasalar da insanlar kendi öykülerini yaşıyorlar...
Sen nerdesin, Mutlu musun?
Aslında hiçbirimiz olduğumuz yerde mutlu olamıyoruz
Hep mutluluğu uzaklarda arıyoruz,
Mutluluk hep uzak bir yerdeymiş gibi zannederiz,
Ulaşılması zor ve güç...
Hep aynı yemek yemek sıkarmış insanı
Hep aynı şehir bayar mı insanı,
Farklı tatlar ararsın ama sonra özünü özlediğini fark edersin.
Peki neden farklı tatlar ararken alışık olduğumuz tatları yerle bir ederiz? Onu her şeyiyle tanıdığımız için mi?
Nerdeyim ben?
Olduğum yerden sıkıldıysam, bulunduğum yerin suçu ne, burda sorun sensin sıkılan sensin.
Kim haklı? Kim haksız?
Bulunduğum yer mi? Yoksaaaa...
Bir yeri beğenip özünü gömen mi?
