“Yaşam henüz çekici gelmeye devam ediyordu.”
Korkunun öldürücü yalnızlığı ile kısa zamanda psikolojik şiddetin rûhunu büsbütün sarmasına maruz kalan burjuva bir kadının hikayesi anlatılıyor:
Hayatımızın en savunmasız zamanlarında istemsizce hatalar yapabiliyoruz.
Basit bi uyarı bizi kendimize döndürmeye yetiyor.
Kendimize döndükten sonra, bu hataları bilinçsizce yapan benliğimizi yadırgıyoruz. Hüküm giydiriyoruz; zaten vicdanı ile savaş içerisinde olan şuanki kendimize.
Peki zaten cezasını çekmedi mi vicdanı ile savaşarak?
Ayrı bir ceza verilmesi haksızlık olmayacak mı?
Eski benliğimiz gitti ve yeni benliğimiz ile devam ediyorsak yaşamaya, yine de hüküm giymeyi beklemeli miyiz?
Yoksa geçmişin izlerini yok ederek, sadece vicdanımızla mı savaşmalıyız?
Hangisi daha kolay; hüküm giymek mi? Hatanı saklayıp ne ceza çekeceğini bilmeden beklemek mi?
Kitabı okurken kendimizi bu sorulara cevap arıyorken ve belki de şimdiye kadar korkunun, hiç duyumsamadığımız zorbalığına şahitlik ederken bulabiliriz.
“Korku cezadan daha kötüdür çünkü ceza bellidir ve ağır ya da hafif, her zaman o korkunç bilinmezlikten, o dehşet verici sonsuzluktan daha iyidir.” 
Korku
“Zamanın çoktan kefaretini ödediği bir hata için insan gerçekten cezalandırılabilir miydi?” Korku
