Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
Yazarın okuduğum ilk kitabıydı. Açıkçası beklentim çok farklıydı. Anlatım dili sade ve cesurdu ama sürükleyici ve merak uyandırıcı yada kendimden bişeyler bulabileceğim bir öykü değildi bu sebeple belkide çok beğenemedin ben bu kitabı.
Bu kitapla ilgili ikilemdeyim ve aslında hakkında bir şeyler yazmamaya da karar vermiştim...
Yine de dayanamadım. Bir kitaptan hem kopmak istememek hem de tam anlamıyla beğenmemek mümkün müdür? Eyy Rothfuss kafamızdaki soru işaretlerini biraz olsun cevaplandırmak ve heyecanımızı körüklemek yerine neden 1100 sayfa boyunca kıvrandırdın
Bir çok insan çok beğenmiş . Acaba ben mi anlayamadım diyerek tekrar okumak istedim falan. Sevemediğim bir kitap oldu. Çok şey kattı ve öğretti tabiki ama.. Belki de beklentim farklıydı bilemiyorum. Kitapta travma sonraları ortaya çıkabilecek tepkilerden bahsediliyor. Böyle bir olay yaşarsak nasıl ve ne sürede iyileşebileceğimizden. Neden insanların benzer travmalara farklı tepkiler verdiğinden ve buna benzer konulardan bahsediyor. Anlatımda hassas davranılmış travma yaşayıp hala etkisinde kalan insanlar düşünülerek. Bunu da anlayabiliyorum. Ama kitabın ilk başları kitabı nasıl okumamız gerektiği ile harcanmış gibi. Sonraları da çok özet çok düz tavsiyeler ve kapanış gibi geldi.
Kitabı okurken ister istemez 1984 ile karşılaştırdım bu yüzden beklentim tüm güzel yorumlara rağmen düşüktü.1984’ün soğuk gri havasının tam tersiydi anlatılan yaşam her şey çok güzel planlanmıştı, diğer kitabımızda olduğu gibi ‘bir aykırı’ düzeni bozmak üzereydi, herkesten farklıydı, yaşamın, gerçekliğin farkındaydı. Ya da farkında mıydı ?
Cesur Yeni Dünya‘da insan olmanın, insan olmanın getirdiği seçim hakkının, irademizin, mutlu ya da mutsuz olma hakkımızın, davranışlarımızın sonucunda sorumluluk almanın bile ne kadar değerli ve bizi gerçekten var eden şeyler olduğunu anladım.
Kitapta insanlar bir çark dönsün diye vardı herkes kusursuzca görevini yerine getiriyordu hatta tek yaptıkları buydu çünkü böyle planlanmıştı her şey, herkes mutluydu çünkü böyle şartlanmışlardı.
Tamamen trajik, robotikleşmiş bir hayat. Okurken ister istemez ‘peki ya sonra ?’ dedim sürekli insanlar mutluluğun ya da başarının herhangi bir şeyin peşinden koşmazken nasıl yaşayabilirler ki.
Bir yandan da ne kadar güzel bir hayat dedim bazen :)
Zaten distopyaların da en güzel yanı farklı bir bakış açısı oluşturması bence.
Son olarak, 1984’ü açık ara daha çok sevdiğimi söyleyebilirim. Yine de bana farklı bir dünya sunup farklı bir açı kattığı, şükretmemi, farkında olmamı sağladığı için iyiki okumuşum diyorum.
Herkesin hayatında kendini farkettiği, yaşamının bütünüyle değiştiğine inandığı zamanlar olur.
Aslında kitaptan beklentim çok farklıydı, konu açısından çok hayretlerle okuduğum bir kitap değildi. Ancak verdiği mesaj, hayatı gerçekten bir hayvan gibi yaşamanın aslında yaşamak olmadığını anlatıyor. Yemek ye, uyu, çalış, evlen, çocuk bak, yemek ye, uyu döngüsünden kurtulup asıl bizi tatmin edecek şeyin “tutku, heyecan “ olduğunu anlatmış. Ben severek okudum. Böyle olağan üstü bir gece ve çok harika bir dönüm noktam var. Hayatım sakin, düz bir asfalt üzerinde değil. Kıvrak, düşme tehlikesi olan, sağlam bağlanmamış bir ipin üzerinde. Bunun ne kadar eğlenceli bir doyum olduğunu anlatıyor Stefan Zweig. Eğer sağlam adımları önemsiyorsanız kitapta bahsedilen, masada durup duran o kitaplardan biri olacaktır, size bişey kazandırmaz.
%36 (59/160)
4/10 puan verdi
Kitabın adını okuyunca içeriğini merak ettim ama çok boş bir kitapmış. O evrim bölümünü Adnan Oktar kitapları okuyarak yazmış gibi. Beklentim farklıydı çok sığ buldum günlük arkadaş arası sohbette bak bu böyleymiş denilecek tarzda bir anlatım.
Bu kitabın dizisinin de olduğunu duymuştum, okuduktan sonra izlemeye başladım ilk defa bir kitabın film hali daha cazip geldi o kitapta anlatılan daha farklıydı sanki dedim, ya kitaba kendimi veremedim ya da beklentim farklıydı. Ben sevemedim bu kitabı, çok fazla tekrar vardı beni fazlaca sıkan, gelecekte olacağı tasavvur edilen futuristik bir kitap, kadınların ikinci sınıf insanlar olup mal gibi kullanılmasını konu alıyor , üstün ırk oluşturma saçmalığı had safhalara ulaşmış, sınıf farkı çok belirgin bir şekilde oluşturulmuş, kıyafetler , renkler vb, bu durum bana iskoçların klan sistemini cağrıştırdı, oluşturulmak istenen üstün ırkta anglo saksonları, sadece doğurma özellikleri için hayatta kalınmalarına izin veriliyor alt sınıftaki kadınların, onlarla public ortamda sadece üremek amaçlı birlikte oluyor soylu erkekler, hiç bir hakları yok, sigara içmek, parfüm, krem kullanmak , yalnız sokağa çıkmak , hatta bir erkeğe bakmak bile, cezasi herkesin gözü önünde asılarak öldürülmek .
Şeker portakalını okurken çok geç kalmışım okumaya diye düşünmüştüm ve ciddi manada etkilenerek okuduğum bir kitaptı etkilenmemdeki en büyük etkende elbette kendi çocukluğumu bulmamdı. Güneşi uyandıralımda zeze evlatlık olmuştu ve hayali bir adamı(kurbağa) vardı birde kaçak gittiği sinema filminde beğendiği oyuncuyu babası kabul ederek düş alemindeki sohbetleri.. ne yalan söyleyeyim bir çok insanın aksine zezenin çocukluktan ergenliğe büyüme çağına şahitlik etmek beni mutlu etti severek okudum. Kitabın arka kapağında kitap özeti diyelim okuduğumda ergenliğe giren ve aşık olan zeze diyordu fakat zeze son 50 sayfaya doğru aşık oldu oysa arka kapak yazısına göre beklentim daha farklıydı birde üvey babayla ilgili kısmı da aynı şekilde beklentimi karşılamadı. Zeze nin etrafında iletişimde olduğu sayılı insan varken iç alemindeki konuşmaları beni etkiledi severek okudum çünkü 31 yaşında küçük bir zezeyim bende hala büyümedim büyümek istemedim büyümeyeceğimde. Zezenin büydüğünü fark edip iç alemindeki arkadaşlarını yitirdiği kısımlar ise hüzünlendirdi... okumaya değer
500 syf.
8/10 puan verdi
Uğultulu Tepeler benim uzun zamandır okumak isteyip sürekli ertelediğim bir kitaptı. Arkadaşlarla konuşurken birlikte okumaya karar verdik ve ertelemem böylece son bulmuş oldu. Kitaba başladığım zaman Jane Austen Gurur ve Önyargı tarzı bir şey okuyacağımı düşünürken okudukça tarzları arasında epey bir fark olduğunu gördüm. Emily Bronte aşk ile
Filmi izledikten sonra kitabıyla tanışan bir okur olarak beklentim çok farklıydı. Kitabı okurken çoğu zaman doğru filmi mi izledim acaba ben diye sürekli sordum kendime. Size tavsiyem kitap sayfalarında film karelerini aramayın. Kitaba gelecek olursak,bence filmden kat kat daha güzel ve ilgi çekici olay örgüne sahip.Kitabımız deliler, tavanda sallanan ölüler,kaybolan pencerelerle ve fare Suratlı adam ile bence kitap muhteşem başladı. Geçit ve devamında gelen karanlık,merdiven ile heyecamı kaybetmedim. Sıkıldığım bölümlerde oldu, zaman zaman Thomas’ın saçma sapan hareketlerine sinir olsam da değişik bir sonu vardı. Ve bence ilk kitaptan daha güzeldi7/10
128 syf.
9/10 puan verdi
·
Beğendi
Uzun sürmesinin tek nedeni okuldur... Yoksa sürükleyici ve soluksuz devam eden bir kurgusu vardı. Şunu düşündürttü bana; aslında sahip olduğumuz şeylerin ne kadar fazla olduğunu.. " Bir sirk geldiğinde... Ya da bilardo maçı olduğunda hemen gideriz.. Kimseye sormayız. İşler kalsın deriz ve çıkar gideriz..."
Dostluk çok güzel işlenmişti.
Ve o saflık... Kaçık ya da deli diyemiyorum ben Lennie'ye... Çocuk gibiydi gerçekten. Ne kadar kocaman olsa da tatlı ve sevimli hayal etmeme engel olamadım ve hatta çok fazla sarılmak istedim...
Son olarak....
Gerçekten son kısmı beni tatmin etmedi -bir açıdan- belki beklentim farklıydı bilemiyorum. Yine de çok güzeldi.
Beklentim çok daha farklıydı kitaba başlarken. İletişim Yayınları'nın fantastik tanımı, diğer yayınevlerininkinden biraz daha kapsamlı anladığım kadarıyla. Gerçeküstü her hareketi fantastik sınıfına sokmanın doğruluğu tartışılır. Gerçekten fantastik tabir edilesi öyküler barındırsa da, -bu kitabı baz alarak bakarsam- Borges'i fantastik yazarı olarak tanımlamak pek doğru olmaz bence.
Tanımsal konuları geçecek olursak, ara ara ilgimi yitirmeme rağmen genel olarak hoşlandığım bir kitap oldu. Beklentimin farklı olması sebebiyle bu ilgi kaybını yaşadığıma inanıyorum. En sevdiğim öyküleri 'Yorgun Bir Adamın Düşülkesi' ve kitaba adını veren öykü 'Kum Kitabı' idi. Okunmaya, kitaplıkta yerini almaya değer.
