Yirmi yıl önce, ben meyve bahçelerinde kalıcı zemin örtüsü kullanılmasını teşvik ederken, ülkenin hiçbir yerinde, tarlalarda ya da meyve bahçelerinde tek bir ot bile göremezdiniz. Benimki gibi meyve bahçelerini göre göre, insanlar meyve ağaçlarının yabanî otlar ve çimenle birlikte gayet güzel büyüyebileceğini anladılar. Bugün, Japonya’nın her tarafında ot bürümüş meyve bahçeleri yaygın, ot örtüsü olmayanlar ise seyrek hale geldi. Tahıl tarlaları için de durum aynıdır. Tarlalar yıl boyunca yabanî otlarla kaplıyken de pirinç, arpa ve çavdar başarıyla yetiştirilebilir.
Sayfa 62 - Kaos
Bunlar son satırlar farzet ki bir rüzgardım esip geçtim hayatından ya da bir yağmur sel oldum sokağında sonra toprak çekti suyu...
Kaybolup gittim, belki de bir rüya idim senin için uyandın ve bittim..
Beni güzel hatırla!
çünkü, sevdim seni ben, her şeyini...
Sayfalarca mektup bıraktım sana şiirler yazdım her gece çoğunu okutmadım sakladım günahını sevabını içimde sessizce gittim...
Beni güzel hatırla!
sana unutulmaz geceler bıraktım sana en yorgun sabahlar...
Gülüşümü gözlerimi sonra sesimi bıraktım. En güzel şiirler okudum gözlerine baka baka, söylenmemiş merhabalar sakladım her köşeye vedalar bıraktım duraklarda ne ararsan bir sevdanın içinde fazlasıyla bıraktım ardımda...
Çok gecikmiş bir sevgiyim ben
Sadece sevgisizlik değil
Sevmek de canımı acıtıyor.
Ruh tek bir bütün olarak çalışmaz. Zihnimizin bölümleri birbirinden bağımsız hareket edebilirler.Belki de 'ben' ve benim bedenim zihnimin arkasından işçeviriyordur. Zihin arka sokakları ve tuzakları sever.
Sayfa 139Kitabı okuyor
Ben zaten hep tek başımaydım
Yalnızlık deminde sen güller açardın
Bitmezsin dilimde, birkaç kez düştüm de
Söyle, ne zaman ellerini uzattın?
Yazı dili soğuk kalıyor tabi.
Elbette anlıyorum demek istediğini ancak ben de bakış açımı ifade ettim.
Desteklenmedikçe fiziksel güzellik anlam ifade etmiyor 😇
İnsanlar genelde yalnızlardan uzak durmaya çalışıyor, yalnız olmalarının bir nedeni olduğunu düşünüyor, yalnızların birlikte yaşaması zor insanlar olduklarına karar veriyor ya da daha da kötüsünü akıllarına getiriyorlar: Belki de bu yalnız insanlar kuduz olmuşlardır.
Sayfa 40
Peki ben?
![Selîm Gök[h]an](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F1266784_1714449424_K9hZo.jpg){kind=small}
"Şu geçeni durdursam, çekip de eteğinden
Soruversem: Haberin var mı öleceğinden?"
Kısakürek Necip Fazıl. Sahi ne çok insan var. Öleceğini günde bir kez olsun düşünmeyen insanın kalbi kararmıştır vesselam. O kararmış kalbine dünya sevgisi dolmuştur vesselam. Kalbine dünya sevgisi dolan insan, âhireti unutmuştur vesselam.
Peki ben?
331 syf.
·
Puan vermedi
Yaşamıma kırgınım. Samimiyetle yaklaştığım her şeyin beni hüzne geri döndürüşüne, tüm sevinçlerimin ödettiği bedellere, var oluşuma, hepsine. Hissettiğim eksikliklerin sebebi olan her şeyi gözyaşlarımla seyrediyor oluşuma kırgınım mesela. Gece olduğunda tek başına hiçbir anlam taşımayan odamın köşesi, düşüncelerimin etkisiyle beraber beni bunalıma sürüklüyor. Yaşadığım her anıma "neden?" diye sormaya devam ettikçe bitkinliğe doğru yol alıyorum, anladıkça da daha derine hapsoluyorum. Ben kendime yetemedim, bu yüzden şimdi de geçici umutlara bel bağlamanın bedelini ödüyorum.
-Rumeysa Uysal
Bana en çok sorduğunuz bir soruya cevap vermek istiyorum...
Gece gündüz nasıl böyle bu kadar ağır konulu kitaplar okuyorsun diye çok soru alıyorum. Şöyle size ağır gelmesi gayet normal ama benim bölümüm bu bölümün olmasından öte psikolojiyi çok seviyorum...
Benim için psikoloji kitabı okumak roman ya da daha hafif tarz da eserler okumaktan daha kolay geliyor.. Zorlanmıyorum, mesleğimide bir iş olarak görmüyorum ben mesleğim severek okudum bunları okurken de istediğim için okuyorum zorunluluk gerektirdiği için değil, buna böyle bir açıklama getirmiş olayım... 🙏🏻🙏🏻
“Beden teslim olur, sonsuzluk kendine ait olanı geri alır. Bu suları kısa süreliğine dalgalandırmış olan bedenlerimiz, hayata ve kendilerine karşı besledikleri sevgiyle sarhoş olup dans ettikten ve birtakım tuhaf fikirler düşündükten sonra Zaman’ın araçlarına teslim olur. Buna ne diyebiliriz ki? Ben belirdim. Yokum… ama yine de belirdim.”
Sayfa 149 - Paul Muad’DibKitabı okuyor
Zaman zaman çok yalnızım Kalbiye
Bugün ağlayarak kurabiye yerken,
Çay fincanında kendimi seyrederken
Çay beni içti, ben de çayı Kalbiye
Ruhumdan çaylar aktı saatlerce...
