Gülşiir
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
İçinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlığın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim, hangi
Günümüzde normal olabilmek, mutlu olabilmek, patolojik bir iyimserlik ya da “Benden sonra tufan” anlayışını gerektiriyor.
Karımın her yönüyle benden üstün olduğunu düşünen ben, kalkıp kendime başka bir üstünlük aramaya kalkıştım ve bir tartışmamız sırasında suratını yumrukladım. İşte artık kendimi kanıtladım diyordum kendi kendime. Sonra anladım ki, bu benim yerin dibine geçmemin son perdesiydi. Artık hayatımda o ana kadar sahip olduğum en değerli varlığı kaybetmiştim. Evet ben karımı, onun ölümünden önce kaybettim. Kısa bir süre sonra da basıp gittim.
Dünya bu... Doğrusu zaten
hayatı seven, akıllı,
iyi yürekli ölüler,
ne kırk bir günlük yas ister,
ne "Benden sonra Tufan!" der.
Faydalı bir şeyler, bir söz,
bir ağaç, bir gülümseme
bırakarak çekip gider*
Sayfa 6 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, “Ölü Nezval’le Sohbet” şiiri (*bırakarak çıkıp gider)
yaşamak direnmektir geçmişe ve geleceğe, unutma
benden sonra tufan, demiyorsan..
.
Sayfa 25 - Sarmal YayıneviKitabı okudu
Çünkü benden sonra tufan değil
Benden sonra mutluluk!
Sayfa 347 - Kırmızı Kedi Yayınevi, Şubat 2015.Kitabı okudu
“Benden sonra tufan!’”
Dünya bu... Doğrusu zaten
hayatı seven, akıllı,
iyi yürekli ölüler,
ne kırk bir günlük yas ister,
ne "Benden sonra Tufan!" der.
Yarını düşünmez olduk. Birbirimizle, kendimizle ve gezegenimiz ile olan ilişkilerimizin temelinde "benden sonra tufan" anlayışı yatıyor. Türümüz, bir boşluğun, bir vakumun içinde görüyor kendini. Başını kuma gömen devekuşu gibi biz de tür-merkezci bir dünya düzeni yarattık.
Sayfa 236
Satılık aşkın, nikotinin ve alkolün karşı konmaz harmanında, eski bir deyişe sığınmışlardı: "Benden sonra tufan!"
