Dostoyevski kaleminden çıkma olduğunu birkaç satır içerisinde anlayabileceğiniz muhteşem bir eser. Neden öyle söyledim, çünkü Dostoyevski'nin kendine has öyle bir dili var ki, hem okuyucuya bağımlılık yapıyor hem de bariz ben buyum diyor. Tam bir klasik. İçerisinde beş öykü barındırıyor, bu öykülerden ilki kitaba adını vermiş bulunmakta. Biraz içerik detayı vermek gerekirse ilk öykü olan beyaz geceler insana aşk ile sevgi arasındaki farkı çok net göstermiş. Hani hep sorarız ya aşk mı sevgi mi, veya hangisi kuvvetli, veya hangisi değerli vs vs işte bu soruların yanitlari bu öyküde saklı. Aşıksak eğer ve olumsuzluklar yaşayıp farklı bir sevgi ile üstünü yamamaya çalıştığımız durumlarda aşk geri gelirse ilk çöpe atacağımız sonradan gelen sevgi olacaktır. Ben okurken fazlaca hüzünlendim ve bu hikayeyi çok sevdim. Diğer hikayeler de çok güzeldi ama Beyaz Geceler'in yeri hep ayrı kalacak.
Başkasının Karısı isimli öykü tiyatroda harika gider, okurken sürekli bunu düşündüm. Trajikomik olaylar var. Kıskanç bir koca, sürekli karısından şüphe duyup peşinde ajanlık yaparken asla evli olduğunu söylemiyor. O benim karım değil başkasının karısı fakat ne yaptığını merak ettim bayım şeklindeki cümlelere hazır olun. Aynı zamanda açık söyleyeyim en olmayacak anlarda cümlelerin kibarlığı insanı çileden çıkarıyor. Tartışma esnasında bile "Rica ederim bayım, bu nasıl bir ses tonu?" sözleri geliyor
Diğer üç öykü de okunmaya değer. Zaten Dostoyevski'nin yazdığı her şey okunmaya değer. Çok sağlam bir kalem, klasik okumayı seviyorsanız Dostoyevski'nin dilinden kendinizi mahrum etmeyin.
İnce Memed 1 için duygularımı en iyi ifade edecek cümle bu. Bir baktım ve bir daha gözümü alamadım...
Bir kitabı çok beğenince inceleme yazmakta zorlanıyorum. Sanki dilim tutuluyor, ne diyeceğimi nereden başlayacağımı bilemiyorum. Ya bütün kelimeler hafızamdan çekiliyor ya da bütün
Aylak Adam ve 
Beyaz Gemi kitaplarında da görmüştük. Daha pek çok kitapta vardır bu durum. Yani buradaki kişi herhangi benzer durumdaki bir başka kişi olabilir
