Bir Başka Mavi

Oturdum başka bir İstanbul düşündüm
Daha çok sen olan daha bir seninle
Yeşili daha yeşil, mavisi daha mavi
O, her şeyi daha güzel yapan ellerinle
Ümit Yaşar Oğuzcan

Aynı saatte başlamıştı işine Puliver
Her sabahki gibi durgun ve kararlı
İtmeye başladı güneşi yukarı doğru
Hep aynı hızda ve sürekli
Kafasında derin düşünceler, yıllar öncesinden kalan
Yıllar öncesindeki o öğleden sonra
Hafiften terlemeye başlamış, sıcak fazla
Etrafı gözlüyor sürekli sıkıntıdan
Mavi bir çizgi, hayır bir nehir aşağıda
Güneş gibi saçlar, hayır daha parlak
Ve o an, gözlerin buluşup bakışların öpüştüğü,
Puliver'in gözünden düşen ilk damla
Güneşin ilk yeryüzüne düşüşü
Büyük Tufan kimsenin unutamadığı
Ve kaybolan altın saçlar, leylak gözler
Söz verdi bırakmayacağına bir daha güneşi
Düşmedi o günden sonra yeryüzüne başka damla
Devam ediyor hala işine Puliver
Her zamanki gibi vakur ve güçlü
Kafasında düşünceler yıllar öncesinden kalan
Gözleri hep yaşlı

Herkes kendi dünyasını, kendi dilini yaratır ve insanların kelimelere yükledikleri anlamlar farklıdır. Örneğin ben mavi dediğimde, siz benim mavimden başka bir şey anlıyorsunuz belki de. Aynı şey hakkında konuştuğumuzu sanıp, aslında çok başka yerlerde olduğumuz durumlarda iletişim zorlaşır. Hatta ne kadar entelektüelseniz, jargonunuzun karmaşıklaşmasından dolayı, iletişiminiz de o kadar güçleşebilir. O yüzden ben kelimeleri tehlikeli bulurum ve onlara güvenmem. Kelimeler dolaylı yollara sokar sizi, kaybolabilirsiniz aralarında… İki insan arasındaki en doğrudan iletişim yolu bence seks ve müziktir. Çünkü seks daha doğrudan bir dili konuşur. Ten yalan söylemez…
Michael Haneke

Ben sana mecburum bilemezsin Adını mıh gibi aklımda tutuyorum Büyüdükçe büyüyor gözlerin Ben sana mecburum bilemezsin İçimi seninle ısıtıyorum. Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor Bu şehir o eski İstanbul mudur Karanlıkta bulutlar parçalanıyor Sokak lambaları birden yanıyor Kaldırımlarda yağmur kokusu Ben sana mecburum sen yoksun. Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur Tutsak ustura ağzında yaşamaktan Kimi zaman ellerini kırar tutkusu Bir kaç hayat çıkarır yaşamasından Hangi kapıyı çalsa kimi zaman Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu Fatih'te yoksul bir gramofon çalıyor Eski zamanlardan bir cuma çalıyor Durup köşe başında deliksiz dinlesem Sana kullanılmamış bir gök getirsem Haftalar ellerimde ufalanıyor Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem Ben sana mecburum sen yoksun. Belki haziran da mavi benekli çocuksun Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor Belki körsün kırılmışsın telaş içindesin Kötü rüzgar saçlarını götürüyor Ne vakit bir yaşamak düşünsem Bu kurtlar sofrasında belki zor Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden Ne vakit bir yaşamak düşünsem Sus deyip adınla başlıyorum İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin Hayır başka türlü olmayacak Ben sana mecburum bilemezsin.
Atilla Ilhan