Ben mi katilim acaba?
Sakin, küçük, huzurlu bir İngiliz taşrasında yaşadığınızı düşünün. Burası o kadar küçük ki herkes her olayı anında duyup, yayabiliyor. İşte cinayetin işlendiği St. Mary Mead tam da böyle bir yer.
İnsanların birbirlerini tanıdıkları ve uzun süredir bir arada oldukları bu taşradaki Gossington Malikânesine ünlü film yıldızı Marina Gregg ve eşi taşınıyorlar. Çevrede büyük heyecan yaratan bu çiftimiz İlkyardım Birliği ve evlerine yeni taşınmaları şerefine bir davet veriyor ve bu davette St. Mary Mead'in sevilen sakini Heather Badcock zehirlenerek ölüyor. Yapılan araştırmalar Heather Badcock'un kadehine konulan yüksek doz antidepresan yüzünden öldüğünü gösteriyor. Polis ekipleri ve yerel halk Heather Badcock gibi çok sevilen bir kadının neden öldürüldüğünü anlamaya çalışırken, Gossington Malikânesinde cinayetler ard arda işlenmeye devam ediyor.
Beni sonuyla çook şaşırtan ve her zamanki gibi asla katili bulamadığım bir kitap oldu. Hiçbir polisiye kitapta asla katilleri bulamasamda okumayı bırakmayacağım gibi geliyor. Bir ara herkesten o kadar şüphelendimki kitabın son sayfasını açıp bakacak gibi oldum ama tuttum kendimi. O sıralarda katil ben bile olabilirdim. Ne diyelim daha? Gayet güzel, su gibi akıp giden bir Agatha Christie klasiği. Okuyun, okutturun efenim.
Agatha Christie 
Ve Ayna Kırıldı
Oturdum kendi kanburuma bakıyorum!
Ne yazacağım, nasıl yazacağım bilmiyorum...
Ağlamaktan, yok yok ağlamak denmez buna kendimi parçalamak denebilir sanırım.
Ne okudum, neyi okudum, nasıl birşey okudum; uzun bir süre düşündüm.
Kendi kamburlarım neydi? Kendime kambur ettiklerim?
Ahhh Acibe! Ben seni nasıl unutacağım. Acını yüreğimden nasıl sileceğim. Hayata ve dünyaya nefretim arttı. Şimdi en az senin kadar nefret ediyorum. 35. Yaşıma adım adım ilerlerken, senin seçtiğin ölümü, ölümünle hayata attığın golü(zira 'O' kişinin pek umrunda olmadı) unutmayacağım. Ahh beee keşke keşkee diyeceğim sen aklıma geldikçe...
Müsemma.....
Bugüne kadar gerçekten nefret etmemişim, aslında nefret şuan sana duyduğum şeymiş...
Kitaptaki her karakter için yazılacak uzun uzun cümlelerim ve hislerim var ama cidden takatim yok.
Esra Kahya nasıl birşey yazdınız siz böyle, ağladığım başka bir kitap okuduğumu hatırlamıyorum daha önce. Boğazımdaki düğümlerin sebebi sizsiniz...:)
Kaleminize, kurgunuza hayran kaldım. O mektuplar, o karakterler, o isimler... Her karakterin hissini O'ymuş gibi yazmanız, hissettirmeniz. Asla bir kez okuyup bırakmayacağım bir kitap... Lütfen hep yazıyor olun, lütfen!
Esra kahya b. kalbinize, kaleminize sağlık....
