Annesinin sesini kırklı yaşlarda ilk kez duyan Süreyya'nın hikayesi. Bir telefon hattından birbirine bağlı iç döküşlerin satırlarları.Anne kızın ayrı ama bir o kadar da benzer öyküsü...
Annesinin kaderini mi yaşadı Sürayya,yoksa öğrendiğin kadar mı varsın bu hayatta?
İlk kez Nermin Yıldırım Kitabı okudum. Her yıl bir yazarın külliyatına göz dikiyorum.Bu yıl yazarın kitapları her ayın başı benimle.
Kitap Nermin Yıldırım ilk kitabı. İlk baskısını 2011 yılında yapmış. Olay örgüsü akıcıydı fakat bende kitabın sonuna kadar konuya bir türlü girilmedi hissi oluştu Annelik, çocukluğu yaşayamamak, terk edilmişlik, varoluş, taciz, deprem... Konular can alıcıydı ama bu temalar öyle çokluydu ki kitaba kitlenmek yerine sanki satırlarda savruldum durdum. Alt metinlerin arasına giren anne kızın telefon görüşmesi, hep bir tekrar niteliğinde hissettirdi. Kitapta Türkiye'nin yakın tarihinden kesitler olması keyifli bir noktaydı.Kitabı sevip, sevmeme konusunda çok arafta kaldım. Akıcılık bir kitaba iyi demem için hiçbir zaman birincil kriterim olmadı. Diğer kitaplarını okudukca yazarın kalemine dair fikirlerimin netleşmesini umuyorum.
