....dediğim gibi, en büyük hatam insanlardan cümlelerimi bitirmelerini beklemekti. hayatımın belli bir dönemine kadar hep böyle yaptım zaten. Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye. Kadınlardan bunu bekledim. Birisi gelip 'evet, ben seni tanıyorum' desin diye bekledim. Ve o kadına aşık olacaktım. Ama sonra anladım ki böylesine insanlar yok. Olsalar bile kitap okumuyorlardı. Kimseyi tanımıyorlardı.
Noktasız kuruyorum son zamanda cümlelerimi.
Cümleler yarım ...
Anlamları yarım bırakıyorum...
Hiç bir kafiye uymuyor seni düşündüğümde,
Kalemi tutup bir köşesinden,
Seni yazdığım sayfalara bırakıyorum...
Rüyalarım bile edebiyat kokuyor; şimdilik cümlelerimi kısa tutuyorum ama birgün gülüşüne uğrayacağım...
Kelebeğin Kanatları...
Bir şaire sormuşlar, -ancak bu şairin dili o kadar karmaşık ancak bir o kadar da sadeymiş ki- "Bu şiirleri nasıl yazıyorsunuz, nasıl bir ruh hâline bürünüyorsunuz?" O da cevaben, "sabah kalkarım, dışarı bakarım ve yazmaya başlarım. Ne görürsen, börtü böcek, etkilenir kağıt kalemi alır yazarım"