Monte Cristo Kontu (2 Cilt Takım)Alexandre Dumas · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202025,8bin okunma
Benim Hikayelerim IV FİNAL
Böyle bizimkisi de ondan sebep; Her hikayenin bir sonu var yani, geldik bizim hikayenin de sonuna. Bazen gerçeklerden ne kadar korksanda onlardan ne kadar kaçmak istesen de zamanı belirsiz bir anı yüzüne tokat gibi çarpıyor bildiğin bütün gerçekleri.Umursamamak olan biteni; memleketi, dostları, öleni, düşeni yani hiç hiç umursamamak. Bakınca
Yaşam
Öldüğümüzde ne olacağız abla?
Bakışlarımı dalgınlığımdan kurtarıp sordum,
Anlamadım ayşe?
Öldüğümüzde diyorum.. Ne olacağız?
Hüzün dolu bir merakla başını hafifçe kırıp sorduğu bu soru, ben de aynı yanıtsızlığı barındırsada onun zihnindeki soruları dik tutabilmek amacıyla, derin bir nefesle cevapladım..
Meslek gibi oldu sorun.. Terfiside
Böyle bizimkisi de ondan sebep; Her hikayenin bir sonu var yani, geldik bizim hikayenin de sonuna. Bazen gerçeklerden ne kadar korksanda onlardan ne kadar kaçmak istesen de zamanı belirsiz bir anı yüzüne tokat gibi çarpıyor bildiğin bütün gerçekleri.Umursamamak olan biteni; memleketi, dostları, öleni, düşeni yani hiç hiç umursamamak. Bakınca
Yepyeni yazımla karşınızdayım:)) https://heftreng.site/posts/701
Gönlümde biriktirdiklerim dolup taşmaya başladı ve ben onlara yakalandım, onlardan kaçamıyorum. Gözlerim taşmak üzere olan bir kuyu misali. Ama biliyorum bu kuyuda saf su yok. O kuyuda söyleyip istediklerimde sustuklarım, kırgınlıklarım, öfkem, pişmanlığım, keşkelerim var. Bu kuyu taşmaya başladı. Gönlüm bu ağırlıkları kaldıramıyor. Güçlü duruşumun ardında gizlenen içimdeki her şeye küsmüş olan çocuğun haykırışlarına kulaklarımı tıkayamıyorum artık. İçimdeki çocuk sırtını sana döndü anne diyemiyorum mesela. Söylediklerim ve içime akıttıklarım arasında gidip geliyorum. Bu bir uçurumda olmaktan farksız değil aslında. Düştüm düşeceğim derken kanatlarını açıp çırpınan kuş gibi çırpınıyorum. Dur durak bilmeksizin çırpınıyorum, yolum nereye çıkarsa çıksın ben o uçurumdan düşmeyeceğim diyorum. Bir nevi de çırpınırken kaçmaya çalışıyorum. Neyden mi kaçıyorum? Söyleyeyim, ümitsizlikten. Çünkü en büyük hastalık bu değil mi? Ümitsizlikten büyük hastalık gören oldu mu aranızda? Ümidini kaybeden insan üstüne toprak atılmamış ölüye benzemez mi? Eğer öyleyse içimdeki çocuk ölüyor anne. Gözlerinin önünde ölüyor ve sen görmüyorsun anne! İçimdeki çocuğun haykırışlarına kulak vermiyorsun. Bir kulak versen; bak anne yaralarıma, ben kapatmaya çalıştıkça daha çok kanattın desem. Buraya bak, kalbime bak görmüyor musun dikişi açılan yaralarla dolu. Bu zamana kadar içim kan ağlarken yüzümdeki maskeyle palyaço kılığındaydım, ondan mı görmedin yaralarımı anne? Artık yaralarımı gizleyemiyorum eskisi gibi. Göz yaşlarım bardaktan boşanırcasına yağan yağmur misaliyken gizlemek mümkün mü?
Temmuz ayı Öykü/Deneme etkinliği | Günlük Çile
Zır ZIr zıııRrr zır zır Zır ZIr zıııRrr zır Zır ZIr zıııRrr zır zır zır zır çalan alarm sesine uyandı Zıbariye. Normalde uyanması gereken saate ayarlamış olsa da yatağının sıcak cazibesine dayanamayıp, hiçbir zaman istediği saatte uyanamadığı halde, hemen her sabah yaptığı gibi kendine beş dakika sonra uyanması gerektiği telkininde bulunup,
Sessiz
-Bıraktın dimi?
-Neyi öğrenmek istiyorsun?
-Tamamen diyorum saldın mı kendini? Artık sadece sessizlik mi hakim kelimelerin dizilişinde? En son denize baktığın uzun uzun hayaller kurduğun zamana diyorum geri dönebilecek misin?
-Off... Ne saçmalıyorsun? Neyi öğrenmek istiyorsun? Ben olmadığımı mı ima edeceksin şimdi de... Merak etme artık hiçbir
Sudan Mürekkep – N. USLU /İflah olmaz bir yarasın!
“Oysa kapattığım kapıları
cennet dahi olsa
bir daha açmayacağımı bilmiyordun.” (s. 20)
Bir dost tavsiyesi üzerine tanıştım 
Sudan Mürekkep ile. Şiirden anlayan insanlar olmalı etrafımızda, olmalı ki güzel tanışıklıklara vesile olsunlar. “Tamam,” dedim. “En kısa sürede inceleyeceğim.” Bir sayfa iki sayfa bakayım derken bir de baktım kaybolup gitmişim
Yüreğine sor
Yuregine sor sevdam
Aşka sor
Boyle miydi sevmek
Bu mudur yaşamak
Dilsiz duvarlara ne soyleyeceksin şimdi
Akıp giden zamana dur diyemedi
Olsun bu da bir sevmekti
İyi ya da kötü
Yeni nesil erkekler kendilerine gelin değil köle arıyorlar
Bazı insanlar sırf üniversite okuduğum için talip oluyorlar. Okumuş kız yarın birgün nasıl olsa memur olur eve çift maaş girer mantığıyla bana talip oluyorlar. Oğluna yakıştıran bazı tanıdılarımda oku kızım oku. Yüksek lisans da yap, mutlaka memur ol kendi paranı kazan diyorlar.
Bende diyorum ki okuyorum diye meslek sahibi olmak zorundamıyım? Eve ekmek getirmek erkeğin görevi, ben elin içinde çalışmak el baskısı yaşamak zorundamıyım? Zaten kadınların üzerinde birsürü yük varken birde saçma sapan kendi ayaklarının üzerinde dur safsatası getirdiler.
Bu zamana kadar gelen kadınlar kollarının üstünde mi duruyordu?
Hadi kötü erkekler varda iyi erkekler hiç mi yok?
Şu an çalışan kadınların yüzde doksanı mutsuz. ev aile ve iş baskısı... Para mutlu ediyorsa neden çalışan kadınlar daha dertli???
Yani çevre baskısı yetmiyor utanmadan talip olan aileler de çalışmam için baskı yapıyorlar ya daha ne diyim...
Güçlü kadın olmak zorunda değiliz, erkeğin sorumluluklarını üstlenmek zorunda değiliz, mükemmel olmak zorunda değiliz. Kendimizi korumak zorunda değiliz baba abi veya eş ne işe yarıyor? Ya bizim bir fıtratımız var ama toplum herşeyi bize yüklemeye çalışıyor. Eğer erkeklerin tüm sorumluluklarını biz yapacaksak bu hayatı erkek gibi yaşayacaksan Allah onları niye yarattı?
KADINLAR ÇALIŞMAK ZORUNDA DEĞİL!
Taş Parçaları
III
Madem arkandan ağlamamı bile çok gördün bana
Al bu taşlar senin olsun… O halde ve bundan böyle
Bütün davullar vursun, telleri kopsun sazların
boşluğa bağırsınlar, birlikte;
Kan kusacağız.
Kan kusacağız.