Gel

Sadece gülümsemeni al gel yanıma.
Bende bütün acılardan ziyadesi ile var.
Merak etme dün senindim,
Bugün de seninim,
Öbür gün borcum olsun.
Söz yaşarsam yine seninim..!

https://youtu.be/B540bvIbex4

Beklemek
Ali Lidar

– Gitti..
– Sen ne yaptın? 
– Hiçbir şey
– Hiçbir şey mi? 
– Ağladım sadece. Önce sessiz sessiz ağladım, ses çıkartmadan ve gözyaşlarımı akıtmadan; sonra bağıra bağıra ağladım. Bazen sadece gözlerimle bazen de bütün vücudumla sarsıla sarsıla.
– O ne yaptı peki? 
– Bana mı? 
– Sana, kendisine.. Neden gitti yani? 
– Bilmem.. Gitmesi gerekiyormuş. Kafası karışıkmış, kendini iyi hissetmiyormuş benim yanımda.
– Sevmiyor muymuş seni? 
– Seviyormuş aslında, ama kafası karışıkmış işte.
– Tutsaydın ellerinden, bırakmasaydın. Gözlerini gözlerinden kaçırmasına izin vermeseydin. O zaman gidemezdi belki.
– Denedim. Ama beceremedim. Gücüm yetmedi.
– Ama böyle de olmaz, gidelim hadi..
– Nereye? 
– Kimsenin kimseyi üzmeyeceği bir yere. Üzüntünün tedavülden kalktığı bir yere. İnsanların ağızlarından çıkan her sözün doğru olduğu, sevmenin gerçekten sevmek anlamına geldiği bir yere..
– Var mı öyle bir yer? 
– Var.. Ama biraz uzak. Üstelik geri dönmek de mümkün değil.
– İsterdim. Ama.. Gelemem.
– Neden? 
– Beklemem lazım.
– Onu mu? 
– Evet.
– Gelir mi? Döner mi tekrar? 
– Bilmem..
– Neden bekliyorsun o zaman? 
– Belki gelir. Belki ne olursa olsun umudumu kesmediğimi, ağlamamın vazgeçmek demek olmadığını, eğer geri dönerse yaralarını iyi edebileceğimi fark eder. Yalnız kalınca içi acır belki onun da. Eksikliğimi hisseder. Ensesine dokunmamı, saçlarını okşamamı ister belki. Belki gelir.. Gel der belki..
– Ya gelmezse? 
– Beklerim ben. Usul usul beklerim. Ses çıkarmadan, sadece yağmurlu havalarda ağlayarak beklerim. Hem ya gelirse.
– Haklısın. O zaman gelmiyorsun benimle? 
– Hayır..
– Hoşça kal o zaman.
– Bakalım..

Gel sana kendini vazgeçilmez sanıpta iki dakikada siktir ettiklerimden oluşan koleksiyonumu göstereyim.

Gecemin içine gel kafamın içi beter'

Gel ki müştak olmuşam didarına,
Vermişem can zülf-i anberbarına,
Mahrem ettin çün meni esrarına,
Ey peri, gel çek meni bir darına.

Ey yüzünden zahir esma-i huda,
Şöyle ki, Kur’an’da dedi kulleha,
Ademi bil, andadır esrarha,
Can ile başın yolun kıl feda.

Aşk ile geldi cem-i enbiya,
Aşktır seyrü süluk-i evliya,
Aşk ile yola girerler biriya,
Aşk ile vasıl olurlar tanrıya.

Al elinden atını yaban at,
Hakperest ol, hakkı tanı, olma at.
Dünyanın devrinde yoktur çün sebat,
Atını kaçırma ruhdan, olma mat.

Gelmişem kalubeliden meyperest,
Aşikem, metsem, veli mest-i elest.
Ey gözün sevdalarından fitne mest,
Sünbülün her taresi me’nide şest.

Canımın cananesi sensen, Habib,
Hubların ferzanesi sensen, Habib,
Künde kenzin hanesi sensen, Habib,
Vahdetin dürdanesi sensen, Habib.

Ey cemalin kulhüvallahü ehad,
Suretin yazısı Allahüssamed
Bir ucu zülfün ezel, biri ebed,
Hüsnüne şeytan imiş men la seced.

Hak Teala varlığı ademdedir,
Ev onundur, ol bu evde demdedir,
Bilmedi şeytan bu sırrı, gamdadır,
Ol sebebden ta ebed matemdedir.

Piraye,
Gel sana muhtacım.

Hadi gel bir şiir yazalım,
İçinde sen olsun, ben olsun,
Biz olsun...
Etrafa da bir kaç çiçek serpelim.
Çicek yalnız olmaz
Olamaz!
Bir kaç böcek koyalım..
İçinde sen olsun ben olsun ,
Birimiz çicek birimiz böcek olalım..
Mesela sen çiçek ol!
Ben böcek olayım
Ya seni yiyeyim, ya başının etini
Evet ben olayım o, ben.
Sen üzülme, ben kırılırım diye
Ama olmaz
Ben çicek olayım,
Sen hep beni ye.
Her zaman ki gibi.
Ve ben senin o haline hayran olayım
Dün gibi,
Az evvel ki gibi,
Yarın yine ben çiçek olayım..
Ve sende hep beni ye..
Içinde sen olan ben olan,
Dünya da misafir...
Kadim TATAROĞLU