Gel

Çok övülen kitaplardan biri olmasına rağmen nedense sevemedim ve bir az fazla abartıldığını düşünüyorum. Kitabın dili harika, tasvirler, anlatımlar o kadar ustaca yapılmış ki her bir detayı sanki kendi gözlerinizle görüyorsunuz. Fakat gel gelelim Maria Puder karakteri beni gerçek anlamda sinir etti. Nedendir bilmem ama birkaç başka kitapta daha, kitap çok iyi olmasına rağmen dengesiz bir karakter olduğu için anında soğumuştum. Maria da benim için öyle oldu. Kadınla ilgili en çok beğendiğim şey eşitlikçi görüşleri ve bir kadın olarak dimdik duruşu. Duygusal anlamda sergilediği tavırlar benim için çok yorucuydu.

Şiir nedir? Şair kimdir? Sorularına kapıldım da bir okuma serüvenine başladım. İlk durağım Turgut Uyar'ın bu kitabı oldu.
'Geyikli gecelerde uzanıp kendini yanaklarından öpen' biraz huzursuz, biraz sıkıntılı ve Tanrı'yla barışık ol(a)mayan bu adamın kimi vakit düz anlatım olan, uzun ve kısa şiirleri bana göz kırptı. Turnalardan, kırlangıçlardan, sülünlerden bahsederken hüzünlendirdi ki kendisi
'Ne kadar hüzün geçmişse dünyadan
Ne kadar acı geçmişse yaşayacağız
Hepsini yeniden, bir bir dünyada'
demişti zaten.
Hilmi Yavuz'un 'ben hep yollar düşledim derin yollarda yürürken' dizisinden çıkıp yolun sonunda Uyar'ın ıssız kasabasına ulaştım 'bir odasında, kendince, ışıksız,
yavan, hazırlıksız ve çoook uzak
bir gecenin geçtiği'.
O ıssız kasabanın ışıksız odasında 'papatya gibi, kuş yemi gibi yalnız olan Bektaş'ın yalnızlığıyla düşündüm:
'elmanın hüznünü ve çılgınlığını gözünü yumunca ağzında duyan' bu tutkulu adam
'baskının zulmun kıyımın açlığın
bir yerlerde kıstırılıp kalmanın susturulmanın' karşısında hissettiği çaresizlikle mi Arz-ı Hal'i yazmıştı?
'ne yapalım
bari bağışlayalım birbirimizi' mısralarını fısıldayan periye gülümseyip affetmiş miydi yaratıcı'yı?