Harika!
"In dark ages people are best guided by religion, as in a pitch-black night a blind man is the best guide; he knows the roads and paths better than a man who can see. When daylight comes, however, it is foolish to use blind old men as guides."
gedanken und einfalle /Heinrich Heine
Bulunan bileşiğin C vitamini olduğu anlaşılmayınca... :D
... Macar doktor ve biyokimyacı Albert Szent-Györgi, yeni bir şeker yalıttığını düşünmüş ve "ignoz" ismini önermişti. "İgnoz" sözcüğünün sonundaki "oz" , şekerler için kullanılan bir yapıydı (fruktoz, glukoz gibi); araştırmacı baştaki "ign" kısmını da yapısını bilmediğini anlatmak için cahil sözcüğünün İngilizcedeki karşılığı olan "ignorant"tan almıştı. Bu ismin kabul edilmemesi üzerine araştırmacı, bu kez "Godnoz" ismini önerdi. İngilizce'de "God knows" (Allah bilir) deyimiyle aynı biçimde telaffuz edilen yeni öneri de kabul edilmedi.
Sayfa 54Kitabı okudu
if somebody thinks that nobody knows about a wicked deed, he is wrong; God always knows it.
Sayfa 165
god only knows
''... Bugün benim için ne uygun görüldü, payıma düşen ne olacak? Eh, bugün olmazsa o halde yarın, yola devam ederiz...''
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
God Knows
***
“Belki de Tanrı, çölü, insanlar hurma ağaçlarını görünce sevinsinler diye yarattı."
-Simyacı
Discipline can move mountains that motivation can't…Mr Fyodor.
Evidently habit does wonders! God knows what habit can do with anyone.
¢--- ⋆
Belli ki alışkanlıklar harikalar yaratıyor! Alışkanlığın bir insanda neler yapabileceğini Tanrı bilir.
"Hanged himself! Why, in God's name?"
"Who knows? The sun too much for him, or the country perhaps."
Sayfa 27Kitabı okudu
Neredeyse Kusursuz Bir Cinayet - 2.Kısım (Bizde Sadece Allah bilir yazsak Oouuw)
Sadece Tanrı bilir
Georgi Markov’un pantolonundaki küçük bir madeni para büyüklüğündeki kan lekesi ile baldırındaki topluiğne başı kadar deliği ilk gören, kendi gibi radyo spikeri, Teo Lirkoff oldu. Önemsemeyerek, işlerinin başına döndüler. 5-6 saat sonra Markov biraz halsizleşti. “Eve gitsem iyi olacak, erken yatarsam sabaha bir şeyim kalmaz” diye düşündü. Ama hiç de öyle olmadı. Gece boyunca ateşi yükselmeye, karnı ağrımaya, göğsü sıkışmaya, midesi fena halde bulanmaya başladı.
Sahneye koyduğu, Todor Jivkov’un Bulgaristan’da uyguladığı komünist rejimi eleştiren tiyatro oyunu yüzünden, 1969’da Bulgaristan’ı terk etmek zorunda kalıp, bir süre Avrupa’nın değişik ülkelerinde dolaştıktan sonra Londra’ya yerleştiğinde tanışıp evlendiği Annabel, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte bir ambulans çağırdı ve onu St. James Hastanesi’ne götürdü.
Acildeki nöbetini henüz devretmemiş olan Dr. Bernard Riley, kalp atışlarını normalin üzerinde, tansiyonunu normal, lenf bezlerini şiş buldu. Hastanın baldırındaki el ayası büyüklüğündeki kızarıklığa, onun ortasındaki 2 milimetre çapındaki deliğe baktı. Deliğin olduğu yer biraz sertti. Kızarık bölgenin röntgenini çektirdi. Bir şey göremedi. Raporuna (G.O.K.) diye not düştü, yani God Only Knows (sadece Tanrı bilir).
Sayfa 137 - Doğan Kitap (E-kitap)Kitabı okudu
This is the moment we are living in—the moment of God standing back. Who knows how long it has been going on for? Since the beginning of time, no doubt. But how long is that? And for how much longer will it continue?
God Knows
Sosyal medyada herkes kendisinin daha iyi bir versiyonunu yutturmaya çalışıyor ve ben de kendime bunun sebebini sorup duruyorum. Niçin kendimizle ilgili kısa reklamlar verip durmak zorundayız ki?
Sayfa 29
Suicide
'Hanged himself! Why, in God's name?' I cried. He kept on looking out watchfully. 'Who knows? The sun too much for him, or the country perhaps.'
Sayfa 21 - MK WORLD CLASSICSKitabı okudu
A Heavy Sacrifice
“She gave up everything, that’s what you have to understand. She gave up you and your sister and your father and that house so she could help the poor. She’s lived in India and God only knows how many other horrible places. “
Sayfa 200Kitabı okudu
No one but me can observe these changes; I’m the only constant in my own life. No one but me knows that just a couple of years ago I was black-clad and dark. Now I’m so malleable, I can chew myself like gum. I can reach right into my body and change its shape, comb myself into another physical existence, as if I were made of the whipped cream on my own birthday cake. I’m white and soft now, and I am God, but who cares, I don’t care about am, about being, I only care about becoming, about distance, about the keyboard shortcuts, about the drive away from something.
If you will devote a little time to studying the staggering photographs taken by the Hubble telescope, you will be scrutinizing things that are far more awesome and mysterious and beautiful—and more chaotic and overwhelming and forbidding—than any creation or "end of days" story. If you read Hawking on the "event horizon," that theoretical lip of the "black hole" over which one could in theory plunge and see the past and the future (except that one would, regret-tably and by definition, not have enough "time"), I shall be surprised if you can still go on gaping at Moses and his unimpressive "burning bush." If you examine the beauty and symmetry of the double helix, and then go on to have your own genome sequence fully analyzed, you will be at once impressed that such a near-perfect phenomenon is at the core of your being, and reassured (I hope) that you have so much in common with other tribes of the human species—"race" having gone, along with "creation" into the ashcan—and further fas-cinated to learn how much you are a part of the animal kingdom as well. Now at last you can be properly humble in the face of your maker, which turns out not to be a "who," but a process of mutation with rather more random elements than our vanity might wish. This is more than enough mystery and marvel for any mammal to be get-ting along with: the most educated person in the world now has to admit—I shall not say confess—that he or she knows less and less but at least knows less and less about more and more.
"Tell me something you noticed about me no one else knows."
"Hmm. You have eleven moles on your body."
"Okay..."
"I'm not done. You have two hundred seventeen lashes on your right eye and two hundred twelve lashes on your left one."
His lips part. "You...counted them?"
"Almost every night since you stayed over. That's last night's count. Might change today. You tend to lose some on your left eye."
"But why would you count my lashes?"
"I love them. They're dark and long and so fucking pretty when you're sleeping. Besides, no one but me can count them, so that's a huge bonus."
He chuckles softly, the sound echoing around us like a lullaby. "You're so weird."
"I've always been."
"That you have."
"The only difference is that you're not running away anymore."
