"Bu pis insanları ata toprağına aldınız, hayırsız evlatlar!"
Sayfa 92 - Varlık YayınlarıKitabı okudu
X mi Y mi bilmem Bizim kuşak iyi bilir
BEN ÇOCUKKEN...
- Çamaşır yıkama günlerini nedense hiç sevmezdim. Annem plastik kırmızı eldivenlerini takınca içimi bir sıkıntı basardı. Merdaneli çamaşır makinesinin uğultulu sesi bir an önce bitsin diye dua ederdim. Bu sıkıntının sebebini hala bulabilmiş değilim.
- Evde sadece sabit telefon vardı çocukluğumda. Her çalış ayrı bir heyecandı. O
Kızı, oğlu, gelini, damadı ve torunları toplanmış pür neşe tatile gitmeye hazırlanıyorlardı. Seksen yaşındaki yaşlı adam karısını iki yıl önce kaybetmiş, ayaklarından rahatsız olduğu için tek başına kalamayınca çocuklarının yanında kalmaya başlamıştı. Üç ay oğlu, üç ay da kızı olmak üzere sırayla bakıyorlardı. Ama buna da bakma denmezdi çünkü
Ah, hayırsız evlatlar ah!.. İnsanlar bu kadar mı vicdansız, merhametsiz olur? Sen evlat büyüt, onun uğruna dayanılmaz fedakârlığa katlan. Onlar da en zor günde seni yalnız bırakıp
cenazene bile gelmesinler. Sonra da miras için birbirlerini yesinler. Bu nasıl izah edilir, bilemiyorum. Bildiğim bir şey var ki “eden bulur”; hem bu dünyada hem de ahirette.
NesilKitabı okudu
—"Üzerinde besmele yazılı kapıların altından şeytanın ücretli memurları geçeli, evlerden dışarı hayırsız evlatlar fırlamağa başladı."
Sayfa 25 - timaşKitabı okudu
Dağı aşmak
Şu hayırsız, şu yalan dünya. Yenilmeyi gücümüze yediremediğimiz, sürdürmeye güç yetiremediğimiz dün-yanın ve hayatın yüklerinden kurtulmuşların yan yana öteki âlemlere yelken açtığı bir âlemdeyim. Sevgililer, anneler, babalar, evlatlar yan yana… Dargın, kırgın, gücenmiş olarak ayrılmış olanların kabirlerinin yan yana, sırt sırta olması ne kadar manidar.
Bu tenha mekânda her gün geçen yıl birer birer tümsekler halinde dizilen, gün gelip mermerle döşenen bu ıssız istirahatgâhlar arttıkça, köyümün insan sesleri azalıyor, sokakları tenhalaşıyor.
Bir nüfus defteri gibi isimler… Bazıları yeni, bazıları kırılmış, bazıları ise yosun tutmuş mezar taşlarına yazılmış isimler.
Bu mezarlık; bizim bildiğimiz manada ölü, imanımızın ve inancımızın gereği farklı bir âlemde yaşayan bu ruhlar diyarı yıllar evvelinde yaşadığım korku dolu gecelerin de ilham kaynağıydı. Artık olgunlaştığım için mi bilinmez, daha aşina, daha alışıldık geliyor.
Artık babalar kız çocuklarını diri diri toprağa gömmüyor. Anne-babalar çocuklarını diri diri dünya’ya gömüyorlar.. Hangisi daha büyük enkaz? Çocuklar ilgisiz, sevgisiz yetişiyor. İhtiras uğruna evlatlar dünyaya getiriliyor. Sonra dünya kadar yük omuzlarına bindiriliyor. Onu yapma! Bunu etme! Şuna dokunma! Baskılarıyla ev, çocuk için zindana dönüşüyor. Sonra o çocuk bozulmaya yüz tutan duygularla dışarıda yanlış işlere bulaşmak durumunda kalıyor. Sonra da hayırsız evlat oluveriyor!
Evet, hayırsız ailenin hayırsız(!) evladı.. Oysa evlatlar da kendimiz gibi Rahman’ın emanetleridir. Bizim onlar üzerinde hakkımız olduğu gibi, onların da bizler üzerinde hakları var. Hakkıyla anne babalık yapamadıysak, onlarla doğru şekilde iletişim kurup, ilgi alakamızı sağlıklı yürütemediysek, bizlerin yanlış üslup ve davranışlarıyla ellerimizden kayıp gittilerse; kıldığımız namazlara, verdiğimiz zekatlara, kestiğimiz kurbanlara vahlar olsun!
Yüce Rabbimiz ! Bizi hayırsız kişilerden koru. Bize güvenle bağlanabileceğimiz hayırlı bir eş ve hayırla yetiştireceğimiz evlatlar lütfeyle.
