#Eskilerden bir yazım#
Bu hayatta yenilmiş ve vazgeçmiş çok insan gördüm. Kendinden başka kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış. Oysa aramış, hep bir çıkış aramış. Ama sonunda hep çıkmaz yollara sapmış. Benim de hayat öyküm böyle. Başta güçlü ama sonradan öyle büyükçe yıkılan, yenilen, kaybeden baş karakter. Kendinden başka kaybedecek hiçbir şeyi kalmayan. Ben ne yazı yaşadım
Biliyorum çok gelir bazen yaşamak bizleri buna iten eylemler zinciri vardır. İnsanlar dürüst olmayı beceremez ki bir türlü. Sanırlar ki onlar mutlu oldukça başkaları etkilenmez bundan. Aslında bazıları bile bile zarar verir. Kendine de çevresine de. İnsan ne yaparsa yapsın hep yenilir ne yazık ki. Ve umutlar hep ölür! Umut etmek hep boşa. Bir hayat her zaman kaybedilir. İnsan derdine kadar koyarmış rakıyı. Kimin biterdi derdi. Ortada bunca pislik var nasıl biter bu esaret. Bekler insan! Düzelecek diye, geçip gidecek diye. Ama ne düzelir ne geçer gider. Her şeyi baştan yazmadıkça devam etmez hiçbir şey hele de düzelerek hiç. Karamsar olmak değil bu. İnsan bilir hayatına göre gidiş yönünü. Benim rotam değişti, alabora olduktan sonra yarı parçalanmış bir hayatla ufuk çizgisinden dönüyorum. Aslında suçlu benim ama yine de herkesten nefret ediyorum.
08.11.2016
Salı
A.U
Charles Baudelaire: üzerine bir inceleme.
Huzursuz, rahatsız, sembolist, dekadan, melankolik tam bir yalnız insan. Yaşayan fransız edebiyatının en büyük şairlerinden biridir. Baudelaire insan uzak kalması, babasından büyük bir miras kalmasına rağmen sefil bir hayat yaşamıştır. Babasını henüz çok küçük yaş’ta (6 yaşında) kaybetmesi, annesinin başka bir adamla evlenmesi, annesine duyduğu
(...) Biri şöyle. Adamın kendini küçük hissetmesini sağla. Suçlu hissetsin kendini. Umutlarını ve kişiliğindeki dürüstlüğü öldür. Zor iştir bu. Aranızdaki en kötüler bile, hep kendi çarpık görüşüne göre bir ideal seçmiştir, ona ulaşmaya çalışmaktadır. Bir iç yozlaşmışlıkla öldür dürüstlüğü. Onu kendine karşı kullan. Topyekûn dürüstlüğü yok edecek bir amaca yönelt. Benliğini sil diye öğütler ver. Başkaları için yaşamalısın de ona. En önemli şey hayırsever olup bağışlar, yardımlar yapmaktır, kendinden vermektir de. Bunu tam anlamıyla hiç kimse yapamamıştır, yapamayacaktır da. Ancak neler sağlayacağını görebiliyor musun? O adam, kendine en soylu erdem olarak kabul ettiği şeye asla ulaşamayacağını hemen görecektir. O zaman suçluluk duyacak, kendini günahkâr hissedecek, değersiz biri olduğuna inanacaktır. En yüce ideal onun ulaşamayacağı bir yerde olunca, bu sefer tüm ideallerinden, tüm umutlarından, tüm öz değer inancından vazgeçecektir. Yapamadığı şeyi başkalarına öğütleme zorunluluğunu duyacaktır. İnsan yarı iyi ya da yarı dürüst olamaz. Kişilik bütünlüğünü sürdürmek zor bir savaştır. Kendi içinin yozlaşmış olduğunu bile bile böyle bir şeyi sürdürmeye neden uğraşsın? Ruhu o zaman kendine saygı duymayı bırakır. Artık elindedir o adam. Söz dinleyecektir. Memnun olacaktır söz dinlediğine. Çünkü kendine güvenemez. Güvensiz hisseder. Kirli hisseder. Bir yolu bu.
Sayfa 92 - "...Ellsworth M. Toohey'nin itirafıdır. Hayatını kolektivist bir toplumun gelecekte alacağı şekli planlamakla geçirmiş Toohey, kurbanlarının birinden bahsetmektedir."Kitabı okudu
Ana-Beyit mezarlığının bir efsanesi, Juan-Juanlar’ın bozkırı işgal ettikleri çağlara dayanan bir hikâyesi vardı: Sarı-Özek’i işgal eden Juan-Juanlar tutsaklara korkunç işkenceler yaparlarmış. Bazen de onları komşu ülkelere köle olarak satarlarmış. Satılanlar şanslı sayılırmış, çünkü bunlar bazen bir fırsatını bulup kaçar, ülkelerine dönerek
Sayfa 142 - Ötüken
İnsanlar hiç bir zaman çok sevmediler beni.
Zaten ben de çok sevmedim hiç birini.
Ne vazgeçilmezleri oldum.
Ne de vazgeçilmezim oldu hiç biri.
Farklıydık onların çıkarları vardı.
Benimse doğrularım ve hayatımın olmazsa olmazları.
#Meselahiç__sevmedimyalanı.
Vazgeçilmezim olan insanlar olsun isterdim.
Birileri için ağlayabilmek ve birilerini özlemek.
Zaten nasipte olmadı özlenmek.
Hep başkaları suçlu değildi ya.
Benim de kusurlarım olmuştur mutlaka.
Mesela üç maymunu oynamamakla, hata mı ettim acaba ?
Biliyorum kalpsiz gibi görünüyorum ama değilim.
Sadece hak etmeyene prensip olarak değer vermiyorum.
Değer dediğin keza, ağaçta yetişmiyor sonuçta.
-
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
