ANTİGONE, edebiyat dünyasında karşımıza çıkan ilk başkaldırı metni olmasıyla dikkatimi çekmişti. Freud'un meşhur Oidipus teoremi de beni bu kitaba yöneltti. Yazgı, başkaldırı ve insanının ikisi için de kimi zaman ufak kalması hakkında bir tiyatronun ikinci oyunu Antigone. Belki de şöyle demek daha yerinde olacaktır:
Krallara karşı bir başkaldırının Tanrıların yazgısı olması hakkında Antigone.
Yazgıya kapılmak, nehrin içinde olduğunu bildiğin halde nehir olabilmek, her şeye rağmen bir yazgıyı, başkaldırıyla diriltmek; tüm bunları yaparken de sağduyudan vazgeçmemek... Yazgıya baş kaldırmak değil, yazgıyı - yazılmış o oyunu- doğaçlamaların rüzgarıyla üşütmek.... Kaderi okşamaktansa, sağduyunun ellerini tutmak her şeyin pahasına. Sanırsam biraz da bunun hakkında okuduğum ve sizlere şiddetle değil de sevgiyle önerdiğim,
sevgili ve yüce Antigone.
