Artık kendimle de barışık olmadığımdan olacak, başkalarıyla ya hiç anlaşamıyor ya da çok az, o da zar zor anlaşabiliyordum. Ara sıra elde edilen başarılar; bir hayatı, bir boşluğu doldursun, bir sıla özlemini gidersin diye aradığım sevinçler yok değildi; ama bunlar öylesine yetersizdi ki duyduğum varoluş kaygısını birazcık olsun dindiremiyorlardı bile. Beni oyalamaktan öte yapabildikleri birşey de yoktu. Istırap ve başarısızlıklar bana, başarının sevinçlerinden daha gerçek gibi geliyorlar. Yaşamayı durmadan denedimse de her seferinde hep kıyısından köşesinden geçtim. Galiba insanların çoğu da böyle. Unutmayı bir türlü beceremedim. Unutmak için, sadece kendi ölümümü değil, sevdiklerimin ve dünyanın sonunu da unutmak gerekiyor.
Sayfa 17 - Kaknüs Yayınları
Olması gereken ve Ötesi
Olması gerektiği gibi olan neydi, bunca yaşanmış yada yaşamış sandığı anılar ve duyguların bühranla beraber kaybolmasını kim kabul edebilirdi. Sahi insan bu kadar kabullenici bir varlık mıydı ki, yaşanmış onca duyguyu yaşanmamış sayacak. İnsan o kadar bencil miydi ki, yüzündeki o anlam vermediği gülümsemeyi esirgeyecek hiç sanmıyorum eğer insan yaşadığını hissederse en dipte dahi olsa bir yolunu bulup o zirveye çıkmak isterdi. Olması gerekenler sadece bizim uydurduğumuzbir kabulleniş ve kısa yoldan benmerkimiz haricinde gelişen olguydu güya ki zaten her şey Allah'ı izniyle bir nakış misalı nakşediliyordu
cihana ve bizde buna şahit oluyorduk ve aynı zamanda bizde kümeler arası etkileşimde yerimizi alıyorduk. Bu her şeyi başımızdan savurma hallerimiz insanoğlunun oluşturduğu hurafelerden biri değil miydi
sizce de?
Gülcan Demir
Biraz uzun ama şu harika metni okuyunuz lütfen..
-Gusev sanki kendi içinde derin düşüncelere dalmış gibi, dalgın dalgın konuşuyordu. - Bu konuda epey düşünmüşlüğüm vardır, Mstislav Sergeyeviç. Savaş meydanında tüfeğinle yere yapışmış yatıyorsundur, hava tıpkı şu anda olduğu gibi zifiri karanlık... ve üzerine şakır şakır yağmur yağıyor... O anda ne düşünmeye çalışırsan çalış, dönüp dolaşıp ölüme
Sayfa 201Kitabı okudu
Aciz
Ölüyoruz zamanla hepimiz
Kimimiz yaşlılıktan, kimimiz yalnızlıktan
Kimimizin bedeni yorulmuş kimimizin ruhu
Bazılarımızın nefesi tükenmiştir,
Bazılarımızın nefes alacak gücü
Sokak lambalarının bile sokakları aydınlatamadığı,
Hiç kimsenin hiç kimseye kendini anlatamadığı,
Şu üç beş günlük dünyada kaçımız yaşıyoruz?
Yerin altında değil de üstünde olduğumuzdan,
Soluduğumuz havadaki kokuyu,
Yaşamak belirtisi saydığımızdan
"Yaşıyorum" diyerek avutuyoruz kendimizi
Oysa içimizde sevmeyi bile beceremeyen ölü acizliği
Sahi, yaşıyor muyuz?
Şairimsi
"Sensizliğe...
"Pişmanlığın insanı özgürleştirdiği söylenir, hiç de öyle değil."
Sayfa 41 - Karbon KitapKitabı okudu
