Yeni bebek artık yeni değil. "Tüm gece boyunca" uyudu. Bu muhteşem cümle, sekiz saatlik aralıksız bir yetişk i n süresi anlamına gelmiyor ama dinlenmiş hissediyorum, şaşırhcı biçimde zihnim açık, dağları yerinden oynatmaya hazırım. Kuşların sesiyle uyan dım, V vücudunu dikleştirirken çıkardığı ilk homurdanma sesinden önceki anlar. Karanlık bir sabah, saat altı buçuk. Meşe ağacının yap rakları, yatak odasının penceresine karşı gözler önüne seriliyor. Ben beşiği doğru yürürken, tek koluyla emzirme koltuğunu ve yeni bez yığınını gösteriyor, günden ve her zamanki alışkanlıklarımızın hük münden hoşnut.
Küçük ritüeller tamamlandı, bebeği ayağa kaldırıyorum ve muazzam bir hızla koridor boyunca ilerliyor. Şişşşt, ahini uyandır ma. Günün ilk ışıkları salonun penceresinden içeri sızıyor, bebeği tepesinde ince tüylerden bir hale olan kararan bir kararlılık siluetine döndürüyor. Bir an için o tüm çocuklara dönüşüyor: küçük, fark edilmemiş dış kültür ve tarihi.