İnsanlarda ensest tabusu açısından bir tür tersine mühürleme görülebilir. Çocukluğun kritik döneminde sıkı yakınlık içinde büyüyen iki kişinin yetişkinlikte birbirlerini cinsel bakımdan çekici bulma olasılıkları düşüktür. Evrim bir pratik kuralı kafamıza programlamıştır: Birlikte büyüdüğün kişilerle cinsel ilişkiye girme; çünkü onlar büyük olasılıkla kardeşlerindir ve bu yüzden genetik olarak sana benzerler.⁹ Burada da öyle genetik hesaplamalar yapmayız. Doğal seçilim bizim yerimize bunu yapmış ve bizi ensestten tiksinmeye yönelten duygularla donatmıştır. Beynimiz gelişim bakımından enseste ilişkin kalıpsal yaklaşımlar oluşturmaya duyarlıdır; aynı durum birlikte büyüdüğümüz üvey kardeşlerle ve hatta genetik akrabalık taşımadığımız kişilerle ilişkilerde bile görülür. Bu bir Tip I hatası, yani bir yanlış pozitiftir ve Paleolitik geçmişimizde çocukluğumuzun geçtiği yuvalardaki diğer kişilerin büyük olasılıkla kandaş olması yüzünden evrimle ortaya çıkmıştır.
Sayfa 91 - 9 Edward A. Westermarck, The History of Human Marriage, 5. baskı (Londra: Macmillan, 1921); Steve Pinker, How the Mind Works (New York: W.W.Norton, 1997).