Böyle Buyurdu Zerdüşt
Gülüyor ve beni anlamıyorlar, ben bu kulaklara göre ağız değilim.'' Friedrich Nietzsche (Kitabın en ironik sözü -zannımca- )
Nietzche‘nin derin deniz anlam karmaşasının üzerine, çeviri izdihamıyla epey yorulduğum kitap .
Size öncelikle önsözde gördüğüm Nietzsche ‘ in akıl hastanesinde akıl sağlığını ileri derecede yitirmiş olarak can vermesinin, bana hissettirdiklerini uzun uzadıya yazmak isterdim lakin Allah’ın Müntakim oluşunu, elbet onu inkarı birgün çok ağır bir şekilde ödeteceğinin delilini gördüğümü kısaca söyleyip geçmek istiyorum .
Kitapta Tanrının öldüğünü artık insanın bir Tanrı olduğunu ve yaşamak için zaten bir Tanrıya ihtiyacı olmadığını kendi başının çaresine bakması gerektiğini anlatmaya çalışan, zaman zaman inzivaya çekilen taşla suyla doğayla konuşan, zaman zaman halkın arasına inip kendine yeni müritler bulan kahramanımız … İnsanın üstünlüğünü savunan bir görüşte evet zaten biz tüm türlerin üstünde en üstün olan yaratılanız ama yaratıcı değiliz, bir sineği dahi yaratmaya muktedir değiliz.
İnsanın Tanrının nefh ettiği ruhtan yaratılış ve varolma serüveninin başladığını düşünecek olursak Tanrı ölürse ve artık yoksa, insan artık yapayanlızsa döngüsel varoluş süngüsü nasıl sağlanır?… -Hangi Ruhla Ateşlenir- Ve nasıl süregelir ?… Nietzche’ in ünlü metaforları ironileri ve aforizmalarıyla dolu üslubu kitabın her sayfasında sergileniyor. Bence kitaptaki derinlikte kaybolmuş bizide kendiyle beraber bu kayboluş serüvenine dahil etmiş oldu.
Keyifli okumalar dilerim 
Friedrich Nietzsche
_Yaşam, ufacık şeylerden, küçük mutluluklardan oluşuyor. Hiçbir şey büyük ve kutsal değil. O yüzden sözde büyük olan şeylere ilgi duyarsan yaşamı ıskalarsın. Yaşam bir bardak çayı yudumlamak, bir dostla sohbet etmek, sabah yürüyüşe çıkmaktır, ama illa belli bir yere doğru değil, amaçsız, son belirlemeden hareket etmektir. Böylece herhangi bir
Hayattaki en önemli şey üslup. Yani temelde, neticede önemli olan kişinin varoluş üslubu, kişinin eylemlerinde görülen karakteristik tarz. Insan kendini eylemleriyle tanımlamaktaysa eğer, o zaman üslup iki kat daha belirleyicidir; çünkü eylemi betimleyen üsluptur.
Mutluluk öğrenilen bir durum. Öğrenildiği ve kendi kendini ürettiği için de idamesi dış koşullara bağımlı değil. Bu durum içerik konusunu çok ironik bir biçimde aydınlatıyor. Ve üslubun önceliğini vurguluyor.
