Seni düşünüyorum, sürekli düşünüyorum; ama sonra sen yok oluyorsun, zihnimde uçuşan kabarcıklar gibi. Birlikte geçirdiğimiz mutlu günler, gülüşlerimizi unuttum. Seni son gördüğümde, benden, en çok kendinden umudunu kesmiştin. Her zaman beni dinledin, ama acılarını belli etmedin. Seni en son görüşüm böyle olmamalıydı; seni çok özledim, sadece fotoğraflarla yetinmek zor.
Birlikte üstesinden gelirdik, sen benim acılarımı yüklenirken şimdi bana daha fazla acı veriyorsun. Beni bu şekilde bırakmanı aklım almıyor. Sen olmayınca acı çekiyordum, hayatıma girdin ve beni iyileştirdin; sonra çıktın ve çöküşüm için zemin hazırladın.
Seni hatırlamak istiyorum ama gözümün önüne gelen tek şey, solmuş yüzün, sallanan ip ve yere düşmüş bir sandalye. Seninle birlikte yeşermiştim, sen gittikten sonra soldum. Bir daha hiç yeşermemek üzere.
#Sümeyye, 9 Mayıs
Gerçi acıma g ö s t e r i l m e l i d i r , ama o n a s a h i p o l m a k t a n kaçınılmalıdır: çünkü mutsuzlar öylesine a p t a l d ı r l a r ki, onların nezdinde acıma göstermek, dünyanın en büyük iyiliğidir. - Belki de mutsuzların bu gereksinimi aptallık ve zihinsel bir eksiklik olarak, felaketi beraberinde getiren bir tür akıl hastalığı olarak (Rochefoucauld da böyle kavramış görünüyor) değil de tümüyle başka ve daha düşündürücü bir şey olarak anlaşıl dığında, bu acıma duygusuna sahip olmak istemeye karşı daha güçlü bir uyarıda bulunulmalıdır. Daha çok kendileri ne acımisın d i y e ağlayıp bağıran ve bu yüzden durumları nın dikkati çekebileceği anı kollayan çocukları gözlemlemek yerinde olur; hastalada ve ruhsal rahatsızlığı olanlarla ilişki içinde yaşandığında bu yakınmaların ve inlemelerin, mutsuzluğun sergilenmesinin, aslında orada bulunanlara a c ı ç e k t i r m e k amacını güdüp gütmediğini sorar insan kendisine: sonra da berikilerin dile getirdiği acıma, zayıflar ve acı çekenler için bir tesellidir, görürler ki tüm zayıflıkianna karşın en azından hala b i r g ü ç l e r i v a r d ı r : a c ı ç e k t i r m e g ü c ü . Mutsuz kişi acıma gösterisinin onun bilincine çıkarttığı bu üstünlük duygusundan bir tür haz elde eder; kendini beğenmişliği kabarır, hala dünyaya acı çektirecek kadar önemli biridir. Dolayısıyla acınma özlemi kendinden haz alma özlemidir, üstelik yakınlarına zarar verme pahasına; kendi özgün benliğini, olanca saygısızlığıyla gösterir insanlara: hiç de Rochefoucauld'nun dediği gibi "aptallığıyla" değil.
Sayfa 45
Kendinden vazgeçmiş
Ayrılırken içi çok sızlamış. İhaneti görmüş yalana batmış , sevilmeyişine canı yanmış sevmek insanın canını hep böyle yakar demişler aşktan vazgeçmiş.
Sayfa 36Kitabı okuyor
ACİL !!
Biliyoruz ki dünyada farklı boyutlar vardır ve biz buna paralel evren deriz ... Paralel evrende bizler görünen varlıklarız ancak biliyoruz ki görünmeyen varlıklarda vardır ... Ben kendi kitabıma göre inandığım kitaba göre bir bakış açısı sunacağım ... Kuran 'da da Görünmeyen olarak Cinlerden bahseder ... Onlarında iyisi ve kötüsü vardır ...
Aklı başında bir insan en çok neden söz eder, zevk duyar, biliyor musunuz?
Cevap:Kendinden
Çok önemli bir deva...
ONSEKİZİNCİ DEVA: Ey şükrü bırakıp şekvaya giren hasta! Şekva, bir haktan gelir. Senin bir hakkın zayi’ olmamış ki şekva ediyorsun. Belki senin üstünde hak olan çok şükürler var, yapmadın. Cenab-ı Hakk’ın hakkını vermeden, haksız bir surette hak istiyorsun gibi şekva ediyorsun. Sen, kendinden yukarı mertebelerdeki sıhhatlı olanlara bakıp şekva edemezsin. Belki sen, kendinden sıhhat noktasında aşağı derecelerde bulunan bîçare hastalara bakıp şükretmekle mükellefsin. Senin elin kırık ise, kesilmiş ellere bak! Bir gözün yoksa, iki gözü de olmayan a’malara bak! Allah’a şükret. Evet nimette kendinden yukarıya bakıp şekva etmeye hiç kimsenin hakkı yoktur. Ve musibette herkesin hakkı, kendinden musibet noktasında daha yukarı olanlara bakmaktır ki şükretsin.
25.lema 18.deva
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,7bin okunma
“Aşk gözle görmez gönülle görür” der Shakespeare. Gönlün mantığı genelgeçer mantığa ters düşer. Aşk her koşulda aykırılıktır. Aykırı sıfatı en çok aşka uygun düşer gibidir. Aşık kişi gün olur bile bile saçmalar. O artık kendinden, kendi denetiminden çıkmış gibidir. Bu yüzden aşk her zaman serüven tadı verir. Usun iyiden iyiye geri çekildiği yerde serüvencilik ruhu öne geçer.
kendi kendime haykırdım: “Ne büyük bir sanatçı!” Şüphesiz, tam anlamıyla samimi olmadığım düşünülebilir. Fakat bir de çok sayıdaki yazarı düşünelim: Bu yazarlar, yazmış oldukları bir yazıdan hoşnut kalmamışken, Chateaubriand’ın dehasına dair bir övgü okurlar veya eşit düzeye gelmeyi istedikleri bir büyük sanatçıyı hatırlarlar (diyelim ki
Sayfa 492 - Yky delta
Ruh sükûneti muhteşem bir şey, kendinden hoşnut olmak da aynı şekilde. Sevgili dostum, keşke çok değerli bir mücevher olan bu duygu, güzel ve paha biçilmez olduğu kadar kırılgan olmasa.
Yasin Taçar, F. Scott Fitzgerald'ın "Çatlak" kitabını inceledi: "Bir yazarın kendi hayatında şahit olduğu anlarla içine düştüğü buhran, aslında her kişinin kendinden izler görebileceği bir deneyim."
edebifikir.com/kitap/bir-catla...