Ölenlerden bazılarının isimlerini okuyordum. Onların yerinde olmadığım için ah çekiyordum. kendi kendime düşündüm: Ne kadar mutlulardı! ... Cesetleri toprak altında parçalanan ölülere imrendim.
.
Artık ne arzum kaldı, ne de kinim. İçimdeki insanı yitirdim.
Kaybolsun diye de bir yere bırakıverdim. Hayatta insan ya melek olmalı, ya doğru dürüst insan, ya da hayvan. Ben onlardan hiçbiri olmadım.
Bazen deliliğim başlıyor. Uzağa, çok uzağa, kendimi unutacağım bir yere gitmek, unutulmak, kaybolmak, yok olmak istiyorum. Kendimden kaçıp, çok uzaklara…