Bu kitabı tek cümle ile açıklama zorunluluğu getirilse, bunu kesinlikle, alman sembolik gerçekçiliği ile fransız romantik gerçekçiliğinin lirik şiirde yeniden buluşması olarak açıklardım.
Lirik şiir başlı başına şiire katılan bir ruh iken bunu hem insanın ilk fırsatta başvurduğu düşünce şekli olan sembolik tanımlama ve kodlama ile şiire düşünceyi aşılarken diğer taraftan imge ve semboller ile kişinin çoğu zaman tanımlamakta zorlandığı duygularını anlatmış Rilke. Bu, muazzam bir ustalık örneği. Kitabı okurken semboller ve imgelerle, anlatılmak istenirken anlatılamamış duygularla yeniden karşılaşırken onları yeniden yaşamak mı gerekir yoksa kendini geri çekip Rilke’nin kaleminin ustalığına hayran olmak mı? Bilemedim, ben iki türlüsünü de yaşadım bu kısacık kitapta.
Kitap toplam on ağıttan oluşuyor. Birinci ağıttaki şu söz özeti gibidir kitabın; ‘’Bilinç bizi doğanın ritminden uzaklaştırıyor. Yorumladığımız bu dünyada rahat değiliz, güvende değiliz.’’
Logos gerçekten de huzursuzluk demekti ve insanı kendine yabancılaştıran, duygularına yabancılaştıran bir diktatör. Tezat da bu ya! Pozitivist ve realist bakış açısı her ne kadar insana* kurulmuş bir tuzak olsa da insanda vardır.
Yaşamı anlamayı mı hedefliyorsunuz yoksa onu yaşamayı mı? Rilke siz bu kitapta yaşandığında olanları mantığınızla kavramanızı sağlıyor. Ancak siz de yaşamışsanız işte bu satırlarda göreceğiniz şey sizin ağıtlarınız olacaktır.
Kitap her yönüyle muazzam, Rilke’yi okumadan öldü dedirtmeyin kendinize.
Keyifli okumlar.
