Yokuşun Başı (Böyle Gelmiş Böyle Gitmez - 2)

Hiçbir rezil politika, içimizden bu umudu yok edemeyecek!

......az da olsa benim soyut dünyamda yarattığım o tüy gibi duyulup dağılıveren bir güzel koku gibi, ak boncukları çarpıp parçalanan köpükler gibi, asma kütüklerinde sabah ayazındaki üzüm salkımını saran buğu gibi, gülün yanağında titreşen çiğin saydamlığı gibi, havada bir görülüp bir gözden yiten duman gibi kızlar da olacaktı bu dünyada, olmalıydı böyle kızlar da...

bellekte iz bırakmayan yaşantı, bence gerçek bir yaşantı değildir.

Kurtuluş Savaşı sonrası bambaşka bir dönemdi. Alabildiğine yoksulduk, ama sonsuzcasına umutluyduk. Mustafa Kemal “Muasır medeniyete yetişeceğiz!” dediği zaman, biz bu söze inanıyorduk. Şimdi aynı sözü söyleyen politikacılara gülünüyor, gülenler haklıdır. Çünkü emperyalistin kucağında çağdaş uygarlık düzeyinde olunamayacağını gençlerimizin çoğu biliyor artık.

Ne mutlu benim ezilmiş, yıpranmış, tüketilmiş, yazık edilmiş kuşağıma ki, hiç olmazsa çocukluğumuzda, Kurtuluş Savaşı sonrasının o coşkulu, o ülkücü dönemini yaşadık. Benim kuşağımın tek mutluluğu, kırk kırkbeş yıl gerilerde kalmış olan o dönemi yaşamış olmaktır. Gelecek için hiç tükenmeden artan umudumuz da, yine o mutlu dönemi yaşamış olmamızdan geliyor. Hiçbir rezil politika, içimizden bu umudu yok edemeyecek!

Babama göre ben,dünyanın en güvenilir insanıydım.

Yapılacak işlerden pek çoğu da,yarınlara aktarıla aktarıla hiç yapılmamış...Onları düşündükçe üzünç duyuyorum.

Herkes büyük işlerin insanı olamaz;ama herkes kendi işinin büyük insanı olabilir.