Kötü olmanın iyiliği
Gündelik hayatta hiçbir zararı ve yararı da olmamak mıdır iyi olmak? Hem zararsız hem de yararsız insanlar mıdır iyiler?
Hayatında bir kitabın sayfalarını dahi aralamamış, bir dizeyi anlamamış, toplumsal acılara değil, sadece ucuz umutlara, bencilce mutluluklara sahip çıkmış, hayatın hiçbir alanında adaleti bir kez olsun sorgulamamış insanlar gerçekten iyi midirler?
Sayfa 126Kitabı okudu
Nasıl başladı, ne vakit başladı, bilemiyorum. Ama ilk belirtiler, dokuz yaşımda iken patlak verdi.
Misafirlerle bahçede oturuyorduk. Yaşlı bir zat saati sordu. Aksi gibi, kimsede saat yoktu. Eniştem içeri, saate bakmaya koştu. Ben o aralık:
“Üçü yirmi geçiyor” diyivermişim.
Bu tutturuşa, önce kimse şaşmadı. Boğazda, geçen vapurlara bakıp zamanı
13.HİKAYE TAMAMLAMA ETKİNLİĞİ - HİKAYEMİZİN TAMAMI part-2
Seni görevden alıyorum. Bundan sonra operasyonu ben yöneteceğim. Çık, defol buradan.”
İnanmaz gözlerle bakan Mustafa Bey hiçbir şey demeden, diyemeden odayı terk etti. Ayaktaki adama bakar bakmaz onun kim olduğunu anlamıştım. Sizler de anlamışsınızdır. Demek bu yüzdendi. Kariyerinde çok hızlı ilerlediği, genç yaşında çok iyi yerlere geldiği için
27 Yaşında Kanserden Hayatını Kaybeden Kadının (Holly) Son Mektubu
“26 yaşındayken öleceğinizi kabullenmek çok zor. Bu yaşa kadar ölümü hep görmezden gelmişsinizdir. Ancak vaktiniz giderek azalır. Yaşlandığımı hayal ederdim hep. Yüzümün buruştuğunu ve saçlarımızın beyazladığını… Hayatımı birleştirdiğim kişiyle beraber çocuklarımızın büyüyüşünü izlediğimi hayal ederdim. O kadar güzel hayallerdi ki şimdi
#KALK_VE_UYAR
Ey yalnızlığa bürünen Muhammed!
Ey başını koyacak ana göğsü bulamadan büyüyen öksüz!
Ey Yalnızlığa gömülen adam!
Ey vicdanının derinliklerine çekilerek kendini arayan adam!
Ey Karanlıklara dalmış insanlık için çıkış yolunu arayan asil ruh!
Ey insanlığın sızlayan vicdanı!
Şehrin kirlenmiş sokaklarından günah kokan gecelerinden
Lisanımızı, insanımızı, insafımızı kaybettik!
Osmanlı insanı güzel konuşur, derdini kestirmeden anlatırdı. Sözü gereksiz yere uzatmaz, o zamanın deyişiyle “israf-ı kelam” (kelime israfı) etmezdi. Ayrıca konuşanın sözü asla kesilmezdi. İfadeleri gâyet zarîf ve düzgün olurdu.
Sohbet edenlerin aralarındaki uyumu ve sevgiyi gören Charles
“Yaralayan Ölene Dek Yaralanmıştır”
Mazlumun acısını zaman bir yaşama gücüne dönüştürür de, zalimin kötülüğü ölümden sonra da sürer gidermiş. Şimdi, tam yüz yıl sonra, sizi ana rahminizden kopardığımız yerden biz başlıyoruz kendi ana rahmimize doğru bir haysiyet sürgününe. Ölümden arta kalan yetimlerinizle vicdanımızı çitileyerek, el koyduğumuz
