Merhaba,
Sene 1902.
Jack London, Londra’nın doğu yakasının sefalet içinde yaşayan insanlarını gözlemlemek ve dünyanın geri kalanına aktarmak için yola çıkar.
Her dört kişiden birinin devletin hayır kurumlarında aç biilaç öldüğü, her 1000 kişiden 939’unun sefalet içinde hayata veda ettiği, 8 milyon kişinin açlık sınırında çırpındığı o “büyük imparatorlukta” aynı onlar gibi sefil bir kılıkta, sefil şartlar altında günler geçirir.
Sonra da, her satırında insanı insan olduğuna utandıran bu eseri yazar.
Kitabı okurken on defa daha utandım. Zaman zaman sahip olduğunuz “şey”lerden utandığınız olur mu hiç?
Barındığınız evden, yediğiniz yemekten, soğuk havada sıcacık tutan giysilerinizden...
Ben bunu sık sık hissederdim.
Bu kitabı okurken hislerim kat be kat arttı. Dünyadaki eşitsizlik on defa daha öfkemi kabarttı.
Sosyal ve ekonomik açıdan kendi kaderine terk edilmiş, sokaklarda rastlayınca gözlerine bakmadan geçtiğimiz, yoklarmış gibi davrandığımız nice insan, okuduğum her satırda gelip yakama yapıştı.
Ve bu durumun hayatın bir gerçeği oluşu, normalleşmesi, her bir insanı dehşete düşürmemesi bir kez daha kanımı dondurdu.
İyi okumalar diliyorum.
