Fakat zaman, gerçek sahiplerinden alınınca ölüyor. Her insanın kendisine ait belli bir zamanı vardır. Ve bu zaman da yalnızca onda kaldıkça canlıdır, yaşar.”
Bir insanın başka insanları, hatta düşmanlarını bile sevmesi demek Tanrı’yı da bütün belirtileriyle sevmesi demektir. Bizim için kıymetli olan bir kimseyi sevmek, İnsani bir sevgidir. Düşmanını sevmek hemen hemen tanrısal bir sevgidir…
Her gün,her saat hayata dört elle sarılmak,gelecekten yoksun olduğunu bile bile günübirlik yaşamayı sürdürmek,tıpkı hava olduğu sürece nefes almayı bırakamamak gibi karşı konulmaz bir içgüdüydü.
-Eski bir kitapta yazılıdır; Mecnun’un kabilesi bir araya gelmiş ve Leyla’nın obasına bir haber göndermişler: ” Bu delikanlı aşktan helak olacak; azıcık merhamet gösterseniz de bir kere olsun Leyla’yı görmesine izin verseniz ne ziyanı olur?” Leyla’nın obasından cevap gelmiş: ” Onun Leyla’yı görmesini engellememiz Leyla için değil, onun içindir. Zira o Leyla’yı görmeye dayanamaz diye korkuyoruz.” Bunun üzerine Mecnun’u getirmişler. Daha Leyla’nın kapısını araladıkları vakit Mecnun, Leyla’nın gölgesini görmüş ve yere yığılıvermiş.
"Orada,geleceğin hiçbir önemi yoktu. Geçmişse yalnızca tek bir dersi içeriyordu: Sevgi,insana zarar veren bir hatadır; işbirlikçisi, yani umutsa tehlikeli bir yanılsama."