Ne gözyaşların ikramı ne
şarkıların, nehirde
Kayıklar söyler aşkımı.
"Elindeki çay bardağını bırakıp ablasına döndü, oynadıkları lades oyununu hatırladı birden biraz etkilenmişti doğrusu, kazanacağindan çok eminken ablası kazanmıştı,her zaman ne olacağını kestiremeyiz diye düşündü lades oynarken Kendi hayatını bağışlamak maddeside olsaydı çoğu insan zamanından önce ölürdü diye düşüdu.Durdu birden nereden
Dökül ey yürek, zaman ağacından,
dökülün yapraklar, kim bilir ne zaman
güneşin kucakladığı, soğumuş dallardan,
dökülün, büyüyen gözlerden dökülen yaşlar gibi!
Uçuşmakta daha saçlar günboyu rüzgarda
güneş yanığı alnında toprak tanrısının,
gömleğin altında bir yumruk bastırılmıştır
daha şimdiden açılmış yaraya.
Onun için yumuşamamalısın, önünde bir kez daha
eğildiklerinde bulutlar incecik boyunlarıyla,
ve önemsememelisin Hymettos’u, senin için
petekleri kalkıp yeniden doldurduğunda.
Çünkü az gelir toprağın adamına
kuraklıkta tek bir buğday sapı,
az gelir tek bir yaz, yüce soyumuza.
Ve neyi kanıtlar ki yüreğin?
Bir rakkastır dünle yarın arasında,
sessiz ve yabancı,
ve ilan ettiği artık
kendi dökülüp gidişidir zamandan.
Dökül ey yürekKitabı okudu
Gestalt Terapi kavramlarıyla düşünülürse, Türk toplumunda insanların çoğu, ihtiyaçlarının farkında değildir. Ne istediklerini bilmezler. Çoğu rüzgarda savrulan yapraklar gibidir. Kendi için değil de başkaları için yaşamak, toplumda yüklenen bir değerdir.
Sayfa 123Kitabı okudu
Yollar bize memleket…
Bir güncel sesle sonra, çirkin ve çiğ
Bir kirli görüntüyle hayata ilişkin
Dönüyoruz gerçeğin o kalın çizgisine..
Yeni yeni yaşamlar kuruyoruz ödünler vererek
Aklımızda yüzlerce geçerli açıklama:
“Yaşamak zorundayız nasılsa, iyidir
hiç yoktan var olmak” adına
Karşı çıktığımız ne varsa yapıyoruz hepsini.
Bir kan pıhtısı gibi yarada kuruyan
Binlerce
Ben, onu seviyorum, kendi güzelliğimi
sever gibi
Onunla taparım hüznüme
Onunla sakinleşip uyurum, yıkılırım.
Karanlık çöktü, ne zaman ey kanım, ey
gençliğim
Görünmeyecek misin diyorum?
Çöktü karanlık dolan zamana
Üstüne çöktü yarının,
karanlık çöktü açık derin kalbime
Yandı gündoğumu yolumun üstünde
Batıyorum köklerine
Terkediyorum doğum ve ölümün arasında,
Karanlık çöktü, ne zaman ey kanım ey
gençliğim
Görünmeyecek misin diyorum?
Tanrım,
sen ki gökyüzü ve yeryüzüsün,
yaşam ve ölümsün!
Güneş sensin, ay sensin, rüzgar sensin!
Bedenlerimiz ve ruhlarımız sensin, sen bizim aşkımızsın.
Hiçbir şeyin olmadığı yerde sen varsın;
her şeyin var olduğu yerde senin mabedin vardır.
Sana hizmet etmem için yaşam ver bana,
seni sevmem için bir ruh.
Seni gökyüzünde ve yeryüzünde hep
Gitmişti
Bir ömür terk ediyordu yine bedenimi …
Gitmişti !
O gitmişti …
Öznesini mısralarıma sığdıramadığım ,
Umarsız bir hastalıktı yüreğime konan …
Kalbime yaklaşırken ayak seslerini duyuyordum nefes alışının …
Kilit vurduğum yüreğimde kalan rengarenk hayallerim vardı yine de benim …
Gözlerimden akan gözyaşlarımdaki yolda suskundu yapraklar …
Sadece sen
HK
Bügünün sorununun cözümü yarının sorununun cözümü olmayabilir
Ve
Önce cözümü konuşmak değil de
Önce sorunu mu konuşsak
Sorun ne
Bizim sorunumuz ne
İcinde bulundugumuz insanlığın sorunu ne
Ortak bir algi oluşursa
Muhtemeldir ki
Ortak bir kurgu ve hedef de olusacaktır
Tevhid dini inananlarıyız lakin rüzgarda savrulan yapraklar gibi darma dağınız gibi düşünüyorum
Düşüncemin yolları çamursuz olsun
Tanrım, sen ki gökyüzü ve yeryüzüsün, yaşam ve ölümsün! Güneş sensin, ay sensin, rüzgar da sensin! Bedenlerimiz ve ruhlarımız sensin, sen bizim aşkımızsın. Hiçbir şeyin olmadığı yerde sen varsın, her şeyin var olduğu yerde senin mabedin vardır. Sana hizmet etmem için yaşam ver bana, seni sevmem için bir ruh. Seni gökyüzünde ve yeryüzünde hep görebilmem için gözler; denizde ve rüzgarda seni işitebilmem için kulaklar, senin adına çalışabilmem için eller var bana.
Su gibi saf kıl beni; gökyüzü kadar yüksek. Düşüncemin yolları çamursuz olsun; ne de kuru yapraklar olsun projelerimin göllerinde. Başkarının kardeşim gibi sevmeyi bileyim, içimdeki sana layık olayım.
Senin adın olan Gökyüzüne ve Yeryüzüne, Bedene ve Ruha, Yaşama ve Ölüme hamdolsun! Ağzım sana şükretsin, ellerim de sana şükretsin!
Yaşamım senin varlığına layık olsun. Bedenim senin tenin olan Yeryüzüne layık olsun. Ruhum evine geri dönen bir oğul gibi çıkabilsin senin huzuruna.
Beni güneş kadar büyük kıl ki içimdeki sana tapabileyim; beni ay kadar saf kıl ki içimdeki sana yakarabileyim; ve beni gün kadar aydınlık kıl ki seni daima kendi içimde görebileyim, sana yakarıp sana tapabileyim.
"Ne gözyaşların ikramı ne şarkıların, nehirde
Kayıklar söyler aşkımı."
Dinlenmek için uzanırım
Caddeler sağır şehir ölü
Ne zamandır gelir gözlerime çöreklenir ölüm
Toprağın derisini giyinip ve nesnelerin
Ellerimde uyurum.
Hep sevindirmiş ve etkilemiştir beni küçük kayın ağacımın
yapraklarını inatla sıkı sıkıya tutması. Her şey çoktan çıplak- laştığında, aralık, ocak, şubat ayında bile taşır kayınım solgun yapraktan giysisini; fırtına çekiştirir her tarafını, üzerine kar yağar, karlar eriyip akar sonra, cılız yaprakları, ilk başta koyu kahverengiyken, giderek
