Birini pencere kenarına çiçek koyacak kadar sevmek lazım. His boşluğu ve iç burkulması diye bir şey varmış. Çok sevince anladım. Hayat, o evde yerin yok diyor. Yerini bil. Evdeki ve sokaktaki tüm savaşları kaybettiğim yerdeyim. Hala güzel olduğunu bilmeden, güzel duranı seviyorum. Ellerini takip ediyorum, hala. Elin ısısıyla kalbin ısısı birbirine ne yakınmış. Kalp sıkışıyor, el buz, yüzümü yağmura uzatsam geçecek diyorum. Geçmiyor, ev buz. Anlamaktan yoruldum. Sarılmaktan. Sen, o evde sarılmaktan korkanların en uzağında dur, olur mu? Öyle birine aşık ol ki, her şeyi unut. Dans etmeyi hatırla. Birini pencere kenarına çiçek koyacak kadar sev. Çok sev. Çok küs. Çok barış. Ellerini takip et sonra. Ellerinde ne gördüğümü bulursan sonunda, gülümse. Güzel gülene aşık ol. Aşık olursan bir gün benim kadar. Yüzünü yağmura uzat. Geçti, geçti desin biri. Hiç geçmesin.
‘’Artık senin de bir şiirin var’’. 🍀
''Bir nefes çıkmaz gam- ı aşkun gönülden dostum
Sanki ol sevdâyı kalbümle hüveydâ eyledün''
||
''Sevgili! Aşkının gamı gönlümü bir an bile terk etmiyor. Sanki sen o sevdayı (âşığın kara bahtını) benim kalbim üzerinden açıklamış gibisin, öyle mi?..''
||Usûlî||
Sayfa 162 - Turkuvaz KitapKitabı okudu
Tanrı’ya, bizi yaratan Sevgili Tanrı’ya sonuna kadar inanıyor ve onu çok seviyorum. Biliyorum ki, o da beni seviyor. Yarattığını seviyor. Artık beni gözetlemiyor, denemiyor. Bana her şeyin en güzelini sunarken, benden tek istediği, benim bu güzellikleri görmem, hissetmem ve mutlu olmam. O sadece benim mutluluğumu paylaşmak, onu nasıl sevdiğimi,
Çünkü aşkı benim anladığım kadar ciddi kabul eden her kalp gibi bu adam her yerde bulunması o kadar kolay olmayan bir tılsımdır.
5 dakikanızı ayırın ve okuyun lütfen
Dr. Ali Taşcı Bey, yaşadıklarını şöyle anlatıyor:
Birkaç yıl önce, bir vilayetimizde, bir bakanlığın il müdürüydüm. Bağlı bulunduğumuz genel müdürlük, başka üç ilin de il müdürüyle birlikte beni, diğer bir ilimizde personel almak üzere görevlendirdi. Biz dört arkadaş birleşerek sözünü ettiğim şehre gittik. Önceden bizim için ayrılan misafirhaneye
"Benim adım Bayan Düş," dedi Bayan Düş. "Bay
Gerçeklik'in ikiz kardeşiyim. ikimiz birbirimize
ahşap bir köprüyle bağli iki ayrı adada yaşarız
Ne zaman birbirimizi özlesek, birbirimize
doğru koşmaya başlarız. Ve çok geçmeden,
adamlarımizi birbirine bağlayan o köprünün
ortasında bir yerde, birbirimize kavuşur, sarılıp
bir oluruz. işte o sarılma anlarındadır ki,
yeryüzünde bütün düşler gerçek olur."
Sayfa 187
"Benim adim Bay Pişmanlık Duymayan,"
dedi Bay Pişmanlık Duymayan. "Bir kimse
ne kadar az 'keşke' derse o kadar mutludur,
bunu öğrendiğimden beri ağzımdan sadece
bir kez 'keşke' çıktı, o da, 'Keşke hiç keşke
demeseydim' demiştim, o zaman."
Sayfa 187
