Athanasius'a göre Mesih'in faaliyeti iki yönlüdür. Günahkar beşeriyet adına ölüm cezasını kabul etmesi ve daha önemlisi, kendisiyle insan tabiatının bozulmaz olduğu ve ölümden sonra diriltildiği tanrısal Söz'ün lsa'ya enkarnasyonudur. Beşeriyetin kurtuluşunu gerçekleştirmek için zorunlu olduğuhdan lsa hakikaten öldü; ancak onun bedeni Söz'le (logos) bir olduğundan artık, bozulmaya tabi değildi, bu yüzden, üçüncü gün diriliş gerçekleşti. Mesih'in be deniyle bir 9lmaları sayesinde hıristiyanlar, bu bozulmazlığı ya da ölümsüzlüğü paylaşırlar. Athanasius'un öğretisini özetleyen bir cümlesi vardır: "Mesih bizi tanrısal kılmak için bedenlendi". Bu düşünce çizgisinde, antik Mısır'ın ölümle ve ondan kurtulmayla meşgul oluşunun hıristiyanlaştmlışmı görmemek mümkün değildir.
Aklının korunması için Tanrı'ya ilk yalvaran insanın dileği yerine getirildi. O günden bu yana insanın aklı, Tanrı tarafından korundu. Belki bir kasada, belki de cennette. Çünkü aklın, insan bedeninden kaçabileceği beş delik ve akıl yoksunu bedende delilik vardı. Akıl, insandan korundu. İnsan, beş duyulu bir hayvan oldu. Bedeni ölümlü, aklı korunan, beş duyulu bir hayvan. Tanrı'nın insan olarak doğacağı güne kadar böyle sürecek. Aklı, insanla öldüğü gün öpüşecek. Hayattakilerse son ana kadar koklayacak, duyacak, görecek, tadacak, dokunacak ama asla düşünemeyecek. Çünkü aklı alınmış insana bırakılmış olan beyin, sahibine sadece hayal veren bir organdır. Var olanın üzerine kurulan hayaller. Oysa akıl, yoktan düşünce yaratır. Yoktan var etmek bir düşünce, yoktan var ettiğini düşünmek bir hayaldir. İnsan düşünmez, düşündüğünü hayal eder. Akıl sadece Tanrı, beyinse bir çocuk tarafından korunabilir. İnsanı koruyansa ölümdür. Bir hayal organıyla yaşadığı sürece kendine zarar verecek olan insanı sonsuz acıdan kurtaran ölüm, doğumdan üstündür.
Afrika’da aslanların şehirlere yakın yerlerde çarmıha gerildikleri, Almanya’da kurtların darağacında asıldığı zamanlar oldu. Tüm bunlar şeytanların hayvanlarda vücut bulduğuna inanılan bir dönemdeydi, dolayısıyla mahkemeler hayvanları büyücülükle de suçladı. 1474’te Bâle de yaşlı bir horoz sanık kürsüsüne çıkarıldı ve yumurtlamakla suçlandı. İddiaya göre Şeytan, cadıları ve cinleri harekete geçirerek onu yumurtlamıştı ve yumurtalardan insanlığa zulmedecek basilisk gibi yeni yaratıklar doğacaktı. (Bir horozun yumurtasının büyülü güçleri olduğuna inanılıyordu.) Savunma, yumurtlamanın gerçekleştiğini reddetmedi, sadece kötü bir amaçları olmadığını belirtti. Yumurtlamak istemsiz gerçekleşen bir eylemdi, bu yüzden de yasada cezası yoktu. Savunma, iddia makamından şeytanın bir hayvanla anlaşma yaptığı tek bir olay olsun örnek verilmesini talep etti. Onlar da Gerasa domuzu vakasını örnek gösterdiler ve durum lehlerine döndü. Sonuçta horoz suçlu bulundu ve kuş kılığına girmiş bir büyücü olduğu gerekçesiyle ölüm cezasına mahkum edildi. O ve yumurta kaza bağlanarak yakıldı.
Sayfa 97Kitabı okuyor
... Köy sakinlerinin kimi evindeydi kimi tarlasında çalışıyordu, her biri kendi işine dalmıştı ki birden kilisenin çanı duyuldu.
... Çanlar gün içinde birçok kez çalardı; dolayısıyla bunda şaşılacak bir yan yoktu. Ama çalan yas çanıydı, üzgün üzgün ve bu, evet, şaşırtıcıydı, çünkü bildikleri kadarıyla köyde kimse ölüm döşeğinde değildi...
... Çan birkaç dakika daha çaldıktan sonra sonunda sustu.
Daha sonra kapı açıldı ve eşikte bir köylü belirdi. Bu adam her zamanki çan çalma görevlisi olmadığına göre, bu durumda, köy sakinlerinin ona zangocun nerede olduğunu, kimin öldüğünü sormaları anlaşılır bir şeydi. “Zangoç burada yok, çanı çalan benim” diye cevap verdi köylü. Köy sakinlerinin ısrarla “Peki ama ölen de mi yok?” diye sormaları üzerine köylü şöyle dedi: “Hayır, ismi olan, insan görünümünde biri için değil, adalet için çaldım yas çanını, çünkü ölen, adalet.”
(José Saramago)
Sayfa 24 - Kafekültür Yayıncılık, İstanbul, 2013Kitabı okudu
