DIMITRI: Son zamanlarda canımı sıkan bir konu var, Tasso.
TASSO: Neymiş?
DIMITRI: Tüm bunların anlamı ne?
TASSO: Tüm bunlar derken?
DIMITRI: İşte... Yaşam, ölüm, aşk... Şu aşurenin içine koyulabilen ne varsa...
TASSO: Bunların bir anlamı olduğunu da nereden çıkardın?
DIMITRI: E, olmalı çünkü. Yoksa yaşam şey olurdu...
TASSO: Ne?
DIMITRI: Ben iki tek atayım...
O, evrende yaralı bir şeydi. Yaşam acılı bir yorgunluk durumuna gelince, ölüm sonsuz uykunun sükûnuna götürmeye hazırdı.
Sayfa 396 - Akvaryum Yayıncılık
Şimdi sen bir anısın. Tenin herhangi bir yerde sürdürecek yaşamını. Hiçbir sevginin ardından gidemem. Sevgi inandırıcı değildir. Düşüncelerin bulduğu, düşüncelerin biçimlendirdiği bir durumdur. Düşünüldüğü oranda büyür, derinleşir, büyütülür, derinleştirilir. Ne denli düşünülürse, o denli büyür. O denli dayanılmaz boyutlara ulaşır, ulaştırılır. Gerçekleştirilemez. Soyutlaşır. Ve hiçbir zaman bitmez. Yaşam gibi. Ölüm gibi.
Her sevginin başlangıcı ve süreci, o sevginin bitişinin getireceği boşluk ve yalnızlık ile dolu. Belirsizlikler arasında belirlemeye çalıştığımız yaşam gibi. Sevgi isteği, kendi kendine yaşamı kanıtlama isteği kadar büyük. Belki kendilerine yaşamı kanıtlamaya gerek duymayan insanlar, sevgileri de derinliğine duymadan, acıya dönüştürmeden yaşayıp gidiyorlar. Ya da sevgiyi sevgi, beraberliği beraberlik, ayrılığı ayrılık, yaşamı yaşam, ölümü ölüm olarak yaşıyorlar. Oysa yaşam ölümle, ölüm yaşamla tanımlı. Ama sen. Senin için her beraberlik ayrılış, her ayrılış beraberlik, sevgi sevgisizlik, duyum duyumsuzluğun başladığı an. Birisinin teniyle yan yana olmak, kendi varoluşumu unutmak mı. Ya da daha derin algılamak mı. Kendi varoluşum. Her varoluş kendisiyle birlikte ölümü getirmiyor mu.
“Bir türlü bitmiyor, tamamlanmıyordu ölüm. Yaşam gizlice kendini sürdüyordu urganın ucunda, çırpınıyor, boşlukta dönüp duruyordu.”
Sayfa 53 - Can Yayınları
Kaç kalem tüketerek doldurulur ki bu hayat?
Tanrı’ya inanan biri için bir kalem ucu tüketecek kadar bile etmez bu hayat.
Doğar doğmaz ölmekte olan bu faniliğimiz ölümden başka ne karalayabilir ki hayat denen bu süslü sayfaya?
Ya da doğum ile ölüm arasında var olan “yaşam” dediğimiz bu zamanı anlatamayan yazılı on binlerce kitap kadar uzun mu bu hayat?
Bu göreceli paradokslar düşünen ve anlayan insanların yaşamına kim bilir ne kadar yüce bir anlam katıyordur?
M.Akıncı
Yaşam temize çekilemiyor.
Bir tek ölüm her şeyin üstünü örtebilir.
Yalnız ölüm.
Sayfa 66 - Can YayınlarıKitabı okudu
İş bitmişti.
Yaşam kötüydü, daha doğrusu çekilmez bir hal almıştı. “Ölülerin asla dirilmediği!” Evrendeki yararlı tek şey buydu. Yaşam ıstırap veren bir yorgunluğa döndüğünde ölüm sonsuz uykusuyla bütün acıları dindirmeye hazırdı. Daha fazla ne bekliyordu? Gitme zamanı gelmişti.
Sayfa 362 - undefined
Refah toplumu kavramını hemen acayim: refah toplumu halkının bütün isteklerinin karşılandığı bir toplumdur. Ancak, isteklerin kolayca karşılaşmasının ve refah toplumuna erismenin iki yolu vardır:çok üretmek veya az istemek. Diğer bir deyişle, insanlar düşük bir yaşam standardında ama bolluk içinde yaşayabilirler.
Sayfa 244Kitabı okudu
O benim uzun süren uyku dönemimi sona erdiren, yüreğime
ilk yaşam kıpırtıları, küçük heyecan titreşimleri salan kişiydi. Çünkü
yıllar boyunca kablosu çekilmiş, ölü bir radyo gibi yaşamıştım.
Hayatın diğer alanları gibi, kadınlar da ilgilendirmiyordu beni. Ölü
bir radyo havadaki frekansları algılayabilir mi hiç?
Ah Zagreus! Öptüğüm o dudakları, yoksul çocukluğumu, kimi zaman beni sürükleyip götüren yaşam ve tutku çılgınlığını düşünüyorum. Aynı anda bunların tümüyüm ben. Beni tanımakta güçlük çekeceğiniz zamanlar olduğundan eminim. Mutsuzlukta sınırsızlık, mutlulukta ölçüsüzlük, bilmiyorum ne desem.
Sayfa 56 - undefinedKitabı okudu
