Son Osmanlılar’ın Vedası
Tarihi yarımada, geçmişinin tüm ihtişamını, günahları ve sevaplarıyla sarıp sarmalıyordu Ahmet Reşat’ı. Onun doğup büyüdüğü, ait olduğu, daracık sokakları nehirler gibi denize dökülen, kızıl asmalarla nefti selvilerin, mor erguvanların süslediği mütevazi evleriyle, ıssız, geniş meydanlarıyla, Müslüman ve Hristiyan mahalleleri birbirine bağlayan köprüsüyle, yaşlı, mağrur ve emsalsiz bir şehirdi bu. Yarın bu saatlerde bir İtalyan gemisi ile şimdi bulunduğu sahilin önünden yavaşça akarak camilerin kalem kalem göğe uzanan minarelerine, eski sarayın kubbelerine son kez bakarak, geride evini, ailesini, bütün akraba ve dostlarını bırakarak sürgüne gidecekti.
#VedaTöreni
⌛️ Simon'un sevdiği Sartre'a vedası diyebiliriz. Onun son dönemlerini son anlarını yakından şahidi olarak bize aktarıyor. Simon ile ilgili değil de daha çok Sartre ile ilgili bir kitap.
Bütün babalardan geriye bir boşluk kalırmış!
"Beni bir ömür sekiz köşeli şapkasının gözünde
taşıyan babamı başımın üstünde taşımak için
yeniden uzun ve karlı yollara düştüm" (s.29).
Kemal Varol, "
Aşıklar Bayramı"nda oğlu avukat Yusuf'u yirmi beş yıl arayıp sormayan Heves Ali'nin bir elinde bağlaması, bir elinde bavuluyla bir gece yarısı oğlunun kapısını çalmasıyla
Şafak sökmeden kalkardım onun açılışını gözlerimle görebilmek için. Güneş üzerime doğmazdı ve bu alışveriş sürüp giderdi ayrılık olmadıkça. En zirve heyecanları yaşardık, onunla biz...
Güneşin şafak sökümü meraklılarını biliyordum önceleri. Romantizmin bütün efsunlarını bulundururdu harcında o...
Batış seremonisinin dekorlarına vurgun gönüller de vardır... Aslolan şeyin merak olmadığını geç anladı duygularım.
İnsanın dünyaya gelişi, güneşin taze bir gün için şafak söküşü! Bir insanın ebedi yolculuğuna uğurlanışı ve güneşin vedası!
Sahi insanın doğumla vedası ya da güneşin dünyayı selamlayıp akşam hüzünlü bir çekiliş stiliyle aramızdan ayrılışıyla ne ilgisi var Japon gülünün?
Güneşin doğum anıyla başlar Japon gülünün açış hikâyesi ve gün solduğunda, sabah açılan katmerler pörsüyüp solan yaprakların hüzün rengindeki kefenine sarar kendilerini. İşte o benim gönül iklimlerimin çiçeği... Gün ölür, gün dirilirim ben de onun gibi ne gam?
Sayfa 257Kitabı okudu
Bırak Kalbin Düşünsün !!
